Kyaniet

Hij lijkt op een flashy memorystick. Je zou ook kunnen denken dat het een stijlvolle aansteker is. Maar hij is mijn steen. Hij ligt goed in de hand, heeft een stevig gewicht en neemt met gemak de warmte van mijn lijf over. Ik ben helemaal verkocht. Hij lag naar me te lonken in een zaal van het Antwerpse Bouwcentrum. Oké, er zijn romantischere plaatsen, zeker op een zonnige zondagmiddag, maar daar lag hij, tenmidden van heel wat ander fraais.

Ze zeggen dat jij de steent niet kiest, maar dat hij jou kiest. Mijn gesprekspartner trekt de wenkbrauwen op en zo raken we verzeild in een gesprek over zin en onzin van de energetische kracht van stenen. Je kan versteld staan over de helderheid van stenen, over de kennis die mensen erover hebben, over de kleuren enzovoort. Maar dat ze je kunnen helpen in je leven en kracht kunnen geven en chakra’s kunnen openen, dat is een brug te ver.
Hij situeert zich duidelijk aan de kant van de non-believers, ik eerder aan de andere kant. Mijn steen belooft mij immers rust, kalmte en helderder denken. Hij zou verbinding tot stand brengen tussen hart en ziel waardoor ik mijn leven meer zal kunnen sturen in de richting die bij mij past. Laat mij dus maar believen.
Toch staan we niet lijnrecht tegenover elkaar. Want we komen wel overeen: “Je mag er niet in overdrijven.”

Ik kan mijn steen in elk geval al niet meer missen, doe rokken en broeken mét zakken aan en heb hem vannacht onder mijn kopkussen gelegd.