Fietsende Duitsers

Het ziet rood, heeft een strak pakske aan, klimt uit volle macht de berg op, maar gaat zo traag dat het bijna z'n evenwicht verliest. Wat is het?
Een Duitser op een fiets in Mallorca, richting Monastir de Lluc.
Een van de vele zaken die ik niet wist over Mallorca is het geweldige aantal fietsers hier. Het zijn hele bendes, kuddes, groepen, konvooien. Ze palmen alle wegen in en rijden niet beschaafd achter elkaar. Als ze de berg opklimmen hangen ze klungelig tegen elkaar, zwalpend van links naar rechts en vaak zo traag dat je denkt dat ze er nooit zullen geraken. En als ze dan boven zijn geraakt, vliegen ze tegen 60km per uur de berg weer af en nemen daarbij niet altijd de buitenste bochten. Als autobestuurder was ik dan ook niet zo bezorgd om tegenliggers op vier wielen tegen te komen, maar was ik wel op mijn hoede en ging voorzichtig de bocht in zodat er geen tweewieler tegen mijn ruit zou plakken.
Waarom Mallorca, vroeg ik enkele Engelsen in het hostel tijdens het ontbijt. Aha, Mallorca heeft het allemaal: vlak land, bergen en zee dus er is voldoende uitdaging. Bovendien vallen de afstanden zodanig mee dat je op een beperkte vakantie-tijd heel wat routes kan fietsen. Wat ook belangrijk is dat de bewonders van Mallorca zeer attente chauffeurs zijn en al die fietsers voelen zich heel erg veilig op de baan. Maar tenslotte kwam het belangrijkste er uit: eigenlijk doen wij het alleen voor het biertje achteraf. Wat zei de andere, het biertje? De biertjes zal je bedoelen! En toen volgden er enkele moppen in zo'n zwaar dialect dat ik ze jammer genoeg niet begrepen heb. Fiets-vakjargon-moppen waarschijnlijk. En toen begonnen ze over België en hoe een geweldig fietsland wij hebben en hoe'n goeie fietsers wij hebben en ze keken mij vol verwachting aan... dat was het moment om subtiel naar een ander onderwerp over te stappen.

Maar allez Mallorca

Het is een eiland, zegt de wind die rakelings over het land scheert.
Het is een eiland, zeggen de rotsen, gegroefd door eeuwenlange regenval.
Het is een eiland, roepen de golven die onstuimig de rotsen omhelzen.
Het is een eiland, zucht de vuurtoren op de klif van Formentor.
Een ei-land.
Echt een plek om tijdens Pasen te zijn.

Eilandverlangen

De woestijnwens is voorlopig weer opgeborgen, nog niet echt diep, maar toch.
Er is een eilandverlangen voor in de plaats gekomen. Losse dorpjes uitgestrooid langs vele kilometers kustlijn en af en toe eentje dat tussen de bergen is beland. Een eiland waar het rustig is, geen protesten, geen sluipschutters. Een eiland in de lente. Geen kamelen, geen tapijten, geen bedoeïen en ook geen mozaïek. Wel kloosters, tapas én een dorpje dat Petra heet - verwacht je maar aan een foto met mij naast het naambordje!
En als het eiland wat kleiner en bekender geworden is, dan roept het vasteland. Per boot zal ik dat vasteland aan de horizon stilaan groter en groter zien worden. Mijn zeebenen zullen even moeten wennen aan vaste grond en dan zullen mijn voeten mij ook daar naar de volgende ontdekplekjes voeren.
Er staat een mooie tijd voor de deur. Nu de deur nog openen.