We komen aan bij een prachtig oud huis met binnenplaats in een glooiend landschap. Waauw, de entree alleen al doet zijn werk: een majestatisch beeld vult het midden van een klein grasveld. Drie vrouwfiguren die tot ver in de hemel reiken met hun hoofden staan met hun ruggen tegen elkaar. Elke vrouw houdt haar handen op een andere plek: haar hart, haar buik en haar schoot. Ze voelen heilig. En dat straalt elk beeld uit dat ik hier te zien krijg. In elke hoek is er iets nieuws te ontdekken, de beelden bewonen de binnenplaats met zo'n naturel dat je ze niet meteen ontwaart.
In de werkruimte binnen staan de houten sculpturen en de foto's opgesteld als in een ceremonie. Alles heeft zijn plek.
De vrouw van Kanwa legt uit dat het thema Atlantis de opstelling draagt. En dan niet het land dat overspoeld wordt door het water, maar het verse land dat als eerste uit het water oprijst, de kracht die daarvan uit gaat en daarmee gepaard gaat.
Ik kijk naar de godin. Zij staat onbewogen en zij begrijpt alles. Ik kan kijken naar de nerven van het hout en hoe de kunstenaar het hout volgt, hoe de kern van het hout op de plaats van het hart van de godin zit, maar daar gaat het niet om. Het gaat om de eenvoud en de diepe welkom die ik voel. Het gaat om het gesprek dat de beelden met de toeschouwers hebben. Aller-individueelst en aller-universeelst (laat dit Nederlands zijn) We blijven lang hangen, deze sfeer laat niet los. Deze sfeer is als een bad vol liefde waar het goed toeven is.
Na deze schotel hoeven er geen andere spijzen meer te volgen. We wandelen, laten ons leiden door bergen bieten, wakkere ezels en ronde pleintjes. We gaan op in dit wonderbaarlijke festival, eten lekkere dingen, zien mooie huizen, ontmoeten bijzondere figuren. Maar alles met het licht van de eerste ontmoeting in ons.
