Afspraak

Dagelijks krijg ik in mijn mailbox ‘de dagelijkse gedachte’. Dat is een uitspraak, een spreuk, een bedenking van een bekende of onbekende medemens. Vandaag was het Pablo Neruda: ‘Elke toevallige ontmoeting is een afspraak.’ Dat vind ik mooi, het geeft weer dat de werkelijkheid als een web aan elkaar hangt, alles heeft met alles te maken.

Zo zat ik na mijn werk in het park te genieten van de laatste zon. Een vriend belde me op en we hadden het over onze plannen. September komt er immers aan, de tijd waarop Vlaanderen weer massaal gaat ‘cursussen’. Ikzelf voorop. Dit jaar wil ik weer ‘iets goeds voor mijn lijf gaan doen’. Dat lijstje is uiteraard eindeloos: tai chi, yoga, bio-energetica, stemwerk, ... Ik leg de telefoon neer en merk op dat er op het grasveld achter mij wat gebeurt. Een groep mensen die in een kring gaan staan en bewegingen maken. Dat kan vanalles zijn, maar het is alvast ‘iets met het lijf’. Ik raap mijn moed bij elkaar, sta op en vraag of ik mag meedoen. Dat mag en dan vraag ik waaraan ik dan eigenlijk mee doe. Het is tai chi, met een opwarming van Qi Chong. Ah zo. Volgende week is het proefles.

Ik heb dus zelfs een afspraak nà de toevallige ontmoeting.

Epo wat?

In Amsterdam kocht ik een eponiemen woordenboek. Daarin geeft Ewoud Sanders uitleg over woorden die teruggaan op historische personen. Nicolas Chauvin - een soort dorpsgek - gaf zijn naam aan het chauvinisme omdat zijn dweepzucht met Napoleon zo groot was, zelfs na 17 maal gewond te raken in diens leger. Casanova, die met zijn voorkomendheid en toewijding alle vrouwen voor zich innam, werd in Venetië geboren in 1725, maar hij blijkt meer te zijn geweest dan de vleesgeworden wellust. Je raadt al wat graaf Adolf August Heinrich von Zeppelin uitvond en dat Adolph Sac de saxofoon uitvond is ook geen verrassing. Verder kan je nog verhalen lezen over de sanseveria, de praline (van Maison de la Prasline) en bintje (de aardappelsoort). Vrienden zeggen me wel eens: 'Dat is een echte Lambrechtsen-mop'. Ik vermoed dat het gaat over een flauwe mop die toch een beetje grappig is. Met kerstmis geven wij elkaar in de familie wel eens een echt 'Lambrechtsenpakske'. Dat is dan bijvoorbeeld een vaas verpakt in de kartonnen doos van een printer-scanner. Je opent het groot pak en denkt: 'Oh neen, wat moet ik met een printer-scanner?' Je kijkt even vertwijfeld rond en denkt dan: 'Toch maar openmaken, je weet nooit.' En hopla daar verschijnt de vaas die je altijd al wou.
Jaja, pas maar op en onthoud: 'Lambrechtsenpakske'. Binnen enkele jaren is dit begrip algemeen verspreid en binnen een eeuw staat het in het eponiemen woordenboek. Nu nog een historisch persoon worden...

De grootste

Dat hebben we ook weeral gehad: de warmste dag ooit. Tenminste sinds men met de metingen is gestart. Dat is dus in het licht van het bestaan van de aarde slechts een fractie van een seconde. Maar kom, voor ons muggengeheugen gaat het over 'ooit'. Indrukwekkend. Of zoals ze op de radio zeiden: dan kunnen we later aan ons nageslacht vertellen dat wij er bij waren in die hete zomer van 2009.
Wat hebben wij met records?
De langste mens, de kleinste mens, de warmste dag, de hoogste sprong, de snelste mens, de mens die het langst aan één stuk door pannenkoeken kan bakken of in een boom wonen. een greep uit de records van 1991 (die intussen meerder malen zullen verplulverd zijn, maar het gaat tenslotte om het idee): Dennis kon 221 uur barkrukzitten in café De Malle Molen, Wnedy sprak 42 uur lang ononderbroken gebarentaal en meneer Willemsen maakte - met de hand - het kleinste paar schoenen, 36 mm! De dikste boom mat een omtrek van 24 meter (die heb ik volgens mij in het Sequoia-woud in California gezien), de grootste pompoen woog 74,3 kg en zelfs het meest lastige onkruid is het vernoemen waard.
Altijd maar verder en hoger en groter of kleiner en dichter en specifieker. Als kind kon ik urenlang bladeren in dat Guiness Book of Records. Ik vergaapte me aan de foto van de grootste mens naast een 'gewone' mens. Zonder photoshop.
Misschien is daar een kiem gelegd van 'nooit genoeg'. Wellicht koester ik zelf ook de wens om een record te breken. Alleen weet ik nog niet welk. Iemand een tip?

Hondsdagen

Mijn favoriete tijd van het jaar komt er aan. Of is eigenlijk net begonnen: de nazomer. De kanteling van augustus is steevast voelbaar in de lucht. Het jaar doet een koprol en belandt op haar voeten midden in de nazomer. De zon gaat vroeger onder. Daar waar ze begin juli tot aan het appartementsgebouw reikte dat ik in de verte vanop mijn terras zie, reikt ze nu nog net tot aan het dak van het tweede huis. Lagere temperaturen, wind die al wat najaar in zich draagt en avondlicht dat anders valt. Er komt een zachteid in de natuur. Daar waar de lente één en al felheid is, kantelen we nu naar een mildere tijd. Het is nog heet, maar niet meer onverdraaglijk. De nachten koelen af, de muggen en vliegen druipen stilaan aaf. De voorbije periode krijgt ook wel de naam 'hondsdagen' mee. De dagen tussen 20 juli en 20 augustus krijgen deze schone naam omdat we dan het meeste kans op hittegolven en zwoele temperaturen hebben. Vrolijk word ik daar niet van. Ze leggen mijn systeem lam, vloeibare hersenen maken me lui. Ik kom er pas tegen de avond weer bovenop. Maar dan moet ik mijn bed in om de volgende dag weer fris op het werk te kunnen zijn. Ik denk dat mijn baas niet vatbaar is voor: 'Ik kan niet komen werken want ik heb last van de hondsdagen'. Misschien een idee voor de vakbonden om voor hondsdagen-verlof te strijden? Standaard, voor iedereen, het land lam in één grote siësta tussen 20 juli en 20 augustus!

Verborgen centen

Geld in een sok onder de matras van het bed. Geld in een koekentrommel achterin de keukenkast. Geld in een vuurvaste doos achter een steen in de open haard.
Geld wordt op veel plaatsen verstopt. Of naar een bank gebracht.
Als kind en puber verstopte ik ook wel eens geld. Na mijn verjaardag of na nieuwjaar stak ik gekregen geld in een envelop en verstopte dat ergens in een lade van mijn bureau. Op dat moment had ik immers geen idee wat er mee te kopen, dus ik bewaarde het voor later. Vaak vergat ik dan helemaal dat het daar stak. Om enkele maanden later super blij te zijn als ik op het envelopje uitkwam. Deze techniek is me meerdere malen van pas gekomen, want het gekke was dat ik het terugvond op momenten dat ik geld nodig had. Tegenwoordig pas ik hem niet meer toe.
Maar wat dacht je van die man die ik onlangs sprak in de Nationale Bank van België? Nog in de tijd van de Belgische Frank gingen hij en zijn vrouw op vakantie. Enkele dagen tevoren haalde de vrouw 20 briefjes van 10.000 frank op de bank. (ik denk niet dat ze gingen kamperen in de Ardennen) Ze verstopte het goed, want zoveel geld in huis hebben, is vragen om problemen. De dag dat ze vertrekken vraagt de man om het geld en de vrouw vindt het niet meer. Zo goed verstopt dat het verdwenen is. Kan je je voorstellen... ? Ze zoeken het hele huis af, moeten uiteindelijke toch vertrekken en na de reis blijven ze zoeken. Nu ja, een mens geeft ooit op, zij ook, het geld bleef zoek en ze dachten er niet meer aan. Tot vorige week. Hij en zijn vrouw houden grote kuis in hun hele huis. En wat vinden ze tussen de uitschuifbladen van de keukentafel? Juist, een enveloppe met 200.000 lekkere Belgische franken. Goed voor een extra reisje.
Voor wie vaker meubels koopt op de tweedehandsmarkt: je weet nu waar kijken hé!

Kleine momenten

Ik denk aan een winkel die kleine momenten van geluk verkoopt. Dagelijks. Omdat dat goed is voor de bloedsomloop, voor de huid, voor de ogen die ervan beginnen te glanzen. Het is goed voor de darmen, die er kalm van worden en meer energie kunnen steken in de vertering. Dat is dan weer goed voor de stoelgang. En als je ballast kwijt bent, is dat ook weer beter voor je gemoed. Het wordt er lichtvoetiger en zonniger van.
Een klantenkaart van deze winkel geeft je bij de tiende aankoop recht op een gratis elfde moment van geluk. Of op tien procent van het totaal-geluk. Je mag kiezen.
Soms lijkt de winkel uitverkocht. Dat is schijn. Het zijn de voorbijgangers zelf die de rolluiken laten zakken. Die een bordje ‘gesloten’ aan de deur hangen. Die de lichten doven. Die met hangende schouders en hongerige ogen in de etalage turen maar geen enkel gepast moment van geluk ontwaren. Treurig slepen ze zich voort, niet wetende dat. Wat?
Dat er voortdurend geluk in stock is, hoe klein ook.