Kastanjerijst

Het avontuur is begonnen. Ik ga vandaag voor het eerst een maaltijd uit het vijf elementen kookboek maken. Dat ligt al een jaar of vijf in mijn keukenschuif verstopt en nu is het blijkbaar hét moment. Zoals veel vrouwen uit mijn omgeving let ik op mijn eten en ik vermoed zelfs dat velen denken dat ik gezond eet. Mijn gezond eten is echter erg relatief en afhankelijk van de dag. Het kan altijd beter. Voedingsrichtlijnen die allerlei voedsel verbieden, daar reageer ik niet zo goed op. Want dan wordt eten plots niet meer zo leuk. En het mag toch plezant blijven hé. Daar lijkt het wel op bij de vijf elementen. Voedsel wordt gegroepeerd op basis van hun energetische waarde en dus volgens één van de vijf elementen hout, vuur, aarde, metaal en water. Op goed geluk kies ik enkele gerechten uit. Salade van rode bieten en komkommer, kastanjerijst en gegratineerde bloemkool met tarwebier. De recepten zijn eenvoudig en duidelijk, maar er staat toch veel bij dat ik niet in huis heb. Naar de winkel dus. Tarwebier, een ei, peterselie, sjalotjes, citroen, mosterd dat zijn allemaal zaken die je nog wel vindt in de Colruyt. Maar boekweit, rondkorrelige rijst en geschilde en ontvelde kastanjes die hebben ze daar niet. Dat tarwebier trouwens enkel in pakken van acht dus dat telt ook niet. Op naar de natuurvoedingswinkel. Met al dat bio-gezond-koken ben ik intussen wel stevig de lucht aan het vervuilen door met de auto van winkel naar winkel te racen. Zucht, bewust leven, 't is een vak apart. Kastanjes dus. Neen, die hebben ze niet. Of toch wel, hier, reeds gekookte en vacuümverpakte van een of ander sjiek merk. "Voor slechts 6 euro, dat is wel heel duur hé", zegt de verkoopster er zelf bij. Wat mij natuurlijk een opening geeft om te melden dat ik eerst bij de Turk aan de overkant zal informeren. Waarvan ik eigenlijk niet zeker ben dat het een Turk is. Correctie, ik ben zeker dat het geen Turk is, maar ik weet niet welke nationaliteit hij wel heeft. Ik moet in elk geval vaak met hem lachen, humor doorbreekt de landsgrenzen. Of hij kastanjes heeft? Neen, buiten zijn er veel, in het park. Oké, ik zou nu dus in mijn auto kunnen springen, naar een of ander park racen en daar kastanjes gaan rapen, ze dan thuis schillen en ontvellen en heel misschien kan ik dan tegen morgenavond eens aan mijn rijst beginnen. Geen optie dus. Terug naar de overkant naar de bio-winkel. De winkeldame heeft intussen nog een pak gedroogde kastanjes gevonden voor 7 euro; "Maar 't zijn er in verhouding wel meer," en dan leest ze verder op het pak: "7 uren laten weken en anderhalf uur koken, moet dat nog voor vandaag zijn?" Er zit niets anders op dan het sjieke pak kastanjes mee naar huis te nemen. Dat had ik als kind nooit gedacht toen wij daar elke herfstavond bij de kastanjebomen in de buurt onze zakken gingen volladen met wat de natuur ons zomaar schonk. Kastanjes kosten geld, en veel. Zo gaat dat als je in de stad woont.
Het was in elk geval een goeie oefening om kordaat voor de juiste ingrediënten te gaan en goed voorbereid aan de start te verschijnen. Want wat bleek ettelijke keukenuren later? Het smaakte. Jawel, het smaakte dat het lekker was. Mijn eerste maaltijd kon met de nodige bescheidenheid geslaagd genoemd worden. De hoeveelheden kunnen altijd nog beter - ik kan de komen drie maanden kastanjerijst eten - maar de smaak was er. Hoera, vijf maal hoera.

Stress

Spirit, dat is de eetplek waar we zitten. Je kuiert langs een overheerlijk buffet, schept op wat je maar wil en betaalt aan de kassa het gewicht van je eten. En dan zoek je een vrije tafel.
Naast ons zet zich een koppel met een hond. Een leuk beest, maar wel wat zenuwachtig. Het draait zich de hele tijd met zijn les vast rond de stoel- en tafelpoten. Het vrouwtje schuift de hele tijd op haar stoel om tegen de hond te praten, om te zien wat de hond doet, waar de hond is. Zij is sportief gekleed, het lijkt van ver op een outfit waarmee je op safari kan. Een halflange broek, een vestje zonder mouwen met heel veel handige zakjes en stevige stapschoenen aan. Een hele boel rimpels sieren haar gezicht, dat er verder erg bleek uitziet. Haar man lijkt net van de golfbaan te komen waar hij een lekker partijtje gespeeld heeft, in de zon. Vers gewassen, bruin kleurtje, mocassins aan, haar netjes naar achter gekamd en keurige kleren aan.
Ze praten en de zin "Jolien vindt dat ik stress heb, vind jij ook dat ik stress heb?" valt plompverloren in mijn oren. Dit wordt leuk. "Ja, dat vind ik ook", antwoordt hij vlot, zonder er ook maar een seconde over na te denken. "Hoe lang vind jij dan al dat ik stress heb?" wil zij weten. "Een jaar of twee", zonder verpinken, zonder emoties. Zij spert haar ogen open. "Twee jaar al? En je zegt me niks. Hoe kom jij nu op die twee jaar?" Waarop hij kalm:"Nou ja, je gaat al twee jaar door met hollen, zonder er ook maar een paar dagen tussenuit te zijn geweest." Daarop valt zij stil. Ze kijkt naar haar bord, naar de hond en eet zonder veel smaak verder. Haar schouders die net nog strijdlustig stonden, lijken wat te hangen. Ze zucht. Ze zijn klaar. Hij betaalt de rekening en wandelt naar buiten terwijl zij de hond en de stoel ontwart. Met korte passen beent ze achter haar man aan.