Ik zit aan mijn terrastafel en zie plots allemaal kleine zwarte dingetjes liggen op het tafelkleed. Eerst denk ik aan muizenstrontjes, maar dat kan toch niet, hier op de tweede verdieping. Het lijkt ook op zaadjes van een brood, maar dat heb ik niet gegeten. En dan denk ik dat het zaadjes van iets buiten mijn terras moeten zijn. En ik tik eens tegen het kopje van de bloem die op het terrasmuurtje staat. En tik tik tik daar komen meer van die zwarte zaadjes op de tafel gevallen. Ik hef het kopje van de bloem op en kijk, hoe prachtig.

Bijna een hele maand niets geschreven, oei.
Dat komt omdat Blogger een nieuwe layout heeft, alle knoppen staan anders, alles is anders gerangschikt en ik heb geen zin om mij daar in te verdiepen. Alsof ze in een bekende stad plots de namen van de straten hebben veranderd en enkele pleintjes verlegd. Ik weet dat het nog steeds een leuke stad moet zijn, maar het vraagt extra energie om er mij weer in te smijten.
Of heeft mijn stilte niets met Blogger te maken?
Het komt misschien omdat ik op wandel was doorheen mijn magisch Mallorca, ver van Blogger en internet, dicht bij bergen en zee. Kilometers malen en vergezichten slikken. Ontmoetingen met een gezellige kat, een plassende, tandenknarsende ezel en een gezellige bomma. Slapen in stapelbedden met het schijnsel van de vuurtoren dat elke 3 seconden de kamer verlicht. Cultuur opdoen in een oude burcht, omgetoverd tot modern museum.
Of is het omdat ik toen plots thuis was, waar ik nog steeds aan het verbouwen ben, ramen schilder, kleuren kies, dampkappen vind. En boven alles de rest van het huis weer leefbaar wil krijgen, na die weken van stof en chaos. Want eerlijk, dat verbouwen zelf? Dat komt helemaal op de schouders van held Leo - al weet hij de helft van de tijd niet hoe heldhaftig hij precies is.
Dus nu schrijf ik. Want er is een rustpunt, vanavond wordt er niet verbouwd. Ik ben alleen thuis, zit op mijn terras in de zon, heb spaghetti achter de kiezen en een dessertje wacht.
En Boe Da riep mij.