Na de rode man kwam jammer genoeg het blauwe scherm. Nadat ik snel snel mijn printer van het nieuw patroon had voorzien, ontdekte ik dat mijn laptop er geen zin meer in had. Dat liet hij mij weten door eerst 20 minuten het startscherm te laten zien, gevolgd door een blauw scherm. Op dat blauwe scherm deed hij een zwakke poging om mij uit te leggen hoe ik hem zou kunnen helpen. De uiterst onaangenaam geschreven tekst maakte me echter niets wijzer. Ik deed nog even alsof ik van aanpakken wist en probeerde hem in veilige modus te starten, maar enig resultaat bleef uit. Stilletjes sloop er een gedachte in mijn hoofd: 'mijn computer is gecrasht', gevolgd door een 'oh neen, nu ben ik helemaal afgesloten van de buitenwereld'. Het kwam me onwerkelijk voor. Maar ik gaf de moed nog niet op. Mijn laptop kreeg een mensengemoed en zou misschien 's avonds wel weer zin hebben om op te starten. Mijn rationele brein stelde nog zwakjes de vraag: 'jamaar, wat zou er dan veranderd zijn tussen nu en vanavond?' maar selectief doof zijn helpt in zulke gevallen. Een klein restje hoop vergezelde me door de dag.
Groot was mijn verbazing toen ik 's avonds mijn laptop weer aanzette. Hij startte weer op! Tot ik zag dat het bij het startscherm bleef. Zelfs geen blauw scherm meer. This is the end, ontkennen had totaal geen zin meer. En nog later kwam het besef dat ik waarschijnlijk ook alle gegevens van mijn laptop kwijt zou zijn. Gelukkig had ik nog niet zo erg lang geleden een deel documenten op een USB-stick gezet. Maar niet mijn foto's, mijn muziek enz. De vergelijking van fotoboeken die in de brand blijven gleed door mijn hoofd.
Zes volle dagen heb ik zonder eigen computer doorgebracht. Ze hebben me doen beseffen hoezeer ik ingebed ben in een digitale wereld. Treinuren? Die zoek je toch even op. Nu niet dus, op naar het loket in een station. Hoe laat dat optreden begint? Dat google je toch even. Niet dus. Iemand in Nederland bellen op het vaste toestel? Dat doe je toch even via Skype. Niet dus.
Maar kijk, enkele fijne IT-knobbels uit mijn omgeving hebben ervoor gezorgd dat ik dit tekstje nu op een heerlijke MacBook aan het typen ben én dat mijn vorige laptop in de ziekenboeg ligt, mét hoop op recovery van enkele files.
Als een kind zo blij ben ik met de kleine verrassingen van mijn MacBook. Een ingebouwde webcam, een scherm dat automatisch lichter of donkerder kleurt naargelang het omgevingslicht, een trackpad waar je met één, twee of drie vingers andere commando's kan geven, eindeloze combinatietoetsen én een heerlijk koel aluminium frame.
Vanaf nu is het Me, Myself and Mac!
woensdag 27 mei 2009
Rode man
Vorige week was ik eindelijk tot in de winkel geraakt om een nieuw inktpatroon voor mijn printer te kopen. Dit 'eindelijk' heeft hoegenaamd niets met tijd te maken (dat zou hilarisch zijn) maar wel met 'graagte'. Ik doe zulke aankopen immers niet graag, maar het werd echt noodzakelijk. De trouwe blog-lezer kent inmiddels mijn geweldige liefdesverhouding met winkels zoals daar zijn Saturn, MediaMarkt en andere. Die lezer ziet mij al vol blijdschap de winkel binnenhuppelen, door de rekken dartelen en blindelings mijn weg naar het juiste rek vinden. De inktpatronen roepen me toe 'koop mij, koop mij'!
Deze keer ben ik voorbereid. Op een briefje heb ik mijn type printer en de nummers van zowel het zwart-wit als van het kleuren inktpatroon.
Nu herinner ik mij dat andere merken ook patronen aanbieden die passen in een HP-printer. Assertief spreek ik een man aan die duidelijk in deze rayon aan het werk is: vakkundig laadt hij dozen vol patronen aan onhandige haakjes in het rek. Hij geeft me een ontwijkend antwoord. Ik vraag assertief door en krijg te horen dat hij 'enkel maar' de rekkenvuller is. Zelfs nog specifieker de rekkenvuller van deze muur. De andere muur, daar kent hij niets van. Daar hangen inktpatronen van andere merken. Hoe ver doorgedreven kan de specialisatie van je job zijn? Ik hoop dat iemand het overzicht nog behoudt. Dat blijken de mensen in het rood te zijn. Hen kan je aanspreken met al je vragen. En inderdaad, de man in het rood blijft helemaal rustig bij mijn vraag. Meer nog, de rode man raadt mij die andere patronen af, professioneel beargumenteerd uiteraard. Waarbij ik hem zie denken: 'Ik zal mijn spierballen eens doen rollen en deze dame een pakje vakjargon bezorgen'.
Vijf minuten later wandel ik buiten met het dure HP-patroon. Ik ben een schaap, ik geef het toe.
Deze keer ben ik voorbereid. Op een briefje heb ik mijn type printer en de nummers van zowel het zwart-wit als van het kleuren inktpatroon.
Nu herinner ik mij dat andere merken ook patronen aanbieden die passen in een HP-printer. Assertief spreek ik een man aan die duidelijk in deze rayon aan het werk is: vakkundig laadt hij dozen vol patronen aan onhandige haakjes in het rek. Hij geeft me een ontwijkend antwoord. Ik vraag assertief door en krijg te horen dat hij 'enkel maar' de rekkenvuller is. Zelfs nog specifieker de rekkenvuller van deze muur. De andere muur, daar kent hij niets van. Daar hangen inktpatronen van andere merken. Hoe ver doorgedreven kan de specialisatie van je job zijn? Ik hoop dat iemand het overzicht nog behoudt. Dat blijken de mensen in het rood te zijn. Hen kan je aanspreken met al je vragen. En inderdaad, de man in het rood blijft helemaal rustig bij mijn vraag. Meer nog, de rode man raadt mij die andere patronen af, professioneel beargumenteerd uiteraard. Waarbij ik hem zie denken: 'Ik zal mijn spierballen eens doen rollen en deze dame een pakje vakjargon bezorgen'.
Vijf minuten later wandel ik buiten met het dure HP-patroon. Ik ben een schaap, ik geef het toe.
zaterdag 16 mei 2009
Mensenmoed
Wat is moedig zijn?
Een hele tijd geleden las ik in de krant over een bijzondere vliegtuiglanding. Een Amerikaanse piloot zette zijn Boeing niet neer op de landingsbaan maar op de Hudson rivier. Het was een noodlanding eerste klas die hij perfect uitvoerde. Op de bewondering die hem te beurt viel, reageerde hij droog: ‘Ik voerde enkel mijn job uit.’
Was dit een moedig man, een held, een dappere daad? Bij ‘moedig zijn’ is de link met zulke super-acties snel gelegd. Onze helden zijn moedig en dapper. Maar hoeveel helden resten er ons nog? En zoeken we het niet te ver?
Iemand vertelde me dat moed de ene kant van de medaille is waarvan de andere kant liefde is. Moed is de mannelijke kant, liefde de vrouwelijke. In een relatie zou het dus zo werken dat de vrouw liefde geeft en als aanvulling daarop moed ontvangt van haar man. En vice versa. Waarbij liefde geven uiteraard verder gaat dan het vriendelijke, glimlachende vrouwtje zijn en dapper zijn verder dan het heldhaftige mannetje uithangen.
Maar ook in onszelf hebben we een mannelijke en vrouwelijke kant en eenzelfde wisselwerking tussen liefde en moed. Als ik mezelf graag zie, dan heb ik de moed om mezelf te laten zien. Als ik mezelf graag zie, dan durf ik mijn hart open te stellen. Dan heb ik de moed om te vragen wat ik nodig heb. Dan heb ik de moed om in de wereld te staan en verantwoordelijkheid te dragen voor mijn eigen daden.
Echte liefde voelen voor mezelf, voor wie ik ben met alles erop en eraan is niet evident. Maar op de momenten dat het er is, voel ik hoe groot de kracht ervan is.
Moedig zijn is dus des mensen: wij blijven de moed vinden om liefdevol het leven aan te gaan. Telkens opnieuw, want één dapper mens is er twee waard (een lieve vrouw én een moedige man in 1)!
Een hele tijd geleden las ik in de krant over een bijzondere vliegtuiglanding. Een Amerikaanse piloot zette zijn Boeing niet neer op de landingsbaan maar op de Hudson rivier. Het was een noodlanding eerste klas die hij perfect uitvoerde. Op de bewondering die hem te beurt viel, reageerde hij droog: ‘Ik voerde enkel mijn job uit.’
Was dit een moedig man, een held, een dappere daad? Bij ‘moedig zijn’ is de link met zulke super-acties snel gelegd. Onze helden zijn moedig en dapper. Maar hoeveel helden resten er ons nog? En zoeken we het niet te ver?
Iemand vertelde me dat moed de ene kant van de medaille is waarvan de andere kant liefde is. Moed is de mannelijke kant, liefde de vrouwelijke. In een relatie zou het dus zo werken dat de vrouw liefde geeft en als aanvulling daarop moed ontvangt van haar man. En vice versa. Waarbij liefde geven uiteraard verder gaat dan het vriendelijke, glimlachende vrouwtje zijn en dapper zijn verder dan het heldhaftige mannetje uithangen.
Maar ook in onszelf hebben we een mannelijke en vrouwelijke kant en eenzelfde wisselwerking tussen liefde en moed. Als ik mezelf graag zie, dan heb ik de moed om mezelf te laten zien. Als ik mezelf graag zie, dan durf ik mijn hart open te stellen. Dan heb ik de moed om te vragen wat ik nodig heb. Dan heb ik de moed om in de wereld te staan en verantwoordelijkheid te dragen voor mijn eigen daden.
Echte liefde voelen voor mezelf, voor wie ik ben met alles erop en eraan is niet evident. Maar op de momenten dat het er is, voel ik hoe groot de kracht ervan is.
Moedig zijn is dus des mensen: wij blijven de moed vinden om liefdevol het leven aan te gaan. Telkens opnieuw, want één dapper mens is er twee waard (een lieve vrouw én een moedige man in 1)!
dinsdag 12 mei 2009
Nieuws
Nieuw vanaf vandaag: als je op de foto hiernaast onder 'smukker' klikt, krijg je meer foto's te zien van eigen gemaakte oorbellen.
Mooi Marginaal
Met de fiets richting Conscienceplein, dat is een fijn tochtje, de halve stad door, met op het einde een mooie, knusse plek om te belanden. Het heeft lang geduurd vooraleer ik dat plein leerde kennen, en toen ik het dan kende vond ik het niet gemakkelijk terug – hoewel het drie toegangswegen heeft. Het is dan ook geen plein dat al van ver roept: ‘Ja, hier, hier is het, hier sta ik!’ Het is eerder het soort plein dat stil zegt: ’Verrassing, hier ben ik, dat had je niet verwacht hé.’ Om je dan verder met rust te laten en te laten ontdekken.
Mijn eindbestemming is de Nottebohmzaal van de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience. Uit de folder: ‘De tentoonstelling Mooi Marginaal toont fraaie, met de hand gebonden boeken, vaak sublieme staaltjes van typografie en stuk voor stuk papieren kunstwerkjes.’ Meer heb ik niet nodig om op mijn fiets te springen!
De architectuur van de bibliotheek zelf is al indrukwekkend (tot de inrichting van de toiletten toe) maar de zaal in kwestie is overdonderend. Rijen van oude boekenruggen die met elkaar vergroeid lijken en tussen de rijen door staan grote bustes van mannen van geschiedkundig belang. Twee grote wereldbollen staan als wachters op het einde van de zaal elk in hun glazen kast. De wereld staat hier te boek, je voelt de woorden wegen op de planken. En dan temidden van al dat fraais nog meer fraais: de handgemaakte boeken waaruit ambacht en liefde spreken. Ook zonder facts and figures zie ik dat dit bijzonder is. Ik dwaal door de zaal en laat de boeken op me inwerken. Soms treft de inhoud me, één zin of een woord, en soms laat de typografie sporen na. De verzameling is uiterst divers. Er liggen prenten met spitsvondige woordgrapjes van een vereniging die strijdt tegen de ‘verengelsing’ van het Nederlands. Zo zie je een jager die tegen een hert zegt: ‘Leg je gewei af of ik schiet je tot moose’. Heerlijk toch, ambacht én humor tezamen. Als dan op het einde een suppoost nog eens benadrukt dat deze boeken met loden letters gezet zijn, groeit mijn bewondering zo mogelijk nog.
Met eigen ogen bekijken? Haast je, na 14 juni verhuist de tentoonstelling.
Mijn eindbestemming is de Nottebohmzaal van de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience. Uit de folder: ‘De tentoonstelling Mooi Marginaal toont fraaie, met de hand gebonden boeken, vaak sublieme staaltjes van typografie en stuk voor stuk papieren kunstwerkjes.’ Meer heb ik niet nodig om op mijn fiets te springen!
De architectuur van de bibliotheek zelf is al indrukwekkend (tot de inrichting van de toiletten toe) maar de zaal in kwestie is overdonderend. Rijen van oude boekenruggen die met elkaar vergroeid lijken en tussen de rijen door staan grote bustes van mannen van geschiedkundig belang. Twee grote wereldbollen staan als wachters op het einde van de zaal elk in hun glazen kast. De wereld staat hier te boek, je voelt de woorden wegen op de planken. En dan temidden van al dat fraais nog meer fraais: de handgemaakte boeken waaruit ambacht en liefde spreken. Ook zonder facts and figures zie ik dat dit bijzonder is. Ik dwaal door de zaal en laat de boeken op me inwerken. Soms treft de inhoud me, één zin of een woord, en soms laat de typografie sporen na. De verzameling is uiterst divers. Er liggen prenten met spitsvondige woordgrapjes van een vereniging die strijdt tegen de ‘verengelsing’ van het Nederlands. Zo zie je een jager die tegen een hert zegt: ‘Leg je gewei af of ik schiet je tot moose’. Heerlijk toch, ambacht én humor tezamen. Als dan op het einde een suppoost nog eens benadrukt dat deze boeken met loden letters gezet zijn, groeit mijn bewondering zo mogelijk nog.
Met eigen ogen bekijken? Haast je, na 14 juni verhuist de tentoonstelling.
vrijdag 8 mei 2009
Taart
Liefste blog-lezer.
Graag deel ik het volgende fijne nieuws met jullie.
Mijn blog-tekstje 'gele zee' van 6 april is in het stadsblad 'De nieuwe Antwerpenaar' beland. De redactie stapte met een grote taart naar de groendienst om hen in mijn naam te bedanken. Ze waren aangenaam verrast en dat zie je ook op de foto: 11 enthousiaste groendienstenaars tenmidden van de gele paasbloemenzee.
Goede vibes verspreiden is eenvoudig en behoorlijk deugddoend.
Wie volgt?
Graag deel ik het volgende fijne nieuws met jullie.
Mijn blog-tekstje 'gele zee' van 6 april is in het stadsblad 'De nieuwe Antwerpenaar' beland. De redactie stapte met een grote taart naar de groendienst om hen in mijn naam te bedanken. Ze waren aangenaam verrast en dat zie je ook op de foto: 11 enthousiaste groendienstenaars tenmidden van de gele paasbloemenzee.
Goede vibes verspreiden is eenvoudig en behoorlijk deugddoend.
Wie volgt?
Abonneren op:
Posts (Atom)
