Lilith

Deadlines werken. Ook voor plezierige dingen. Zoals de tentoonstelling van Anselm Kiefer in het KMSKA. Die liep voorbije zondag af. Voorbije zaterdag ben ik er geraakt. En geraakt was ik.
De man achter de balie checkte of ik wel wist dat ik enkel Anselm Kiefer kon zien en niet de vaste collectie."Jaja, ik ben op de hoogte, ik kom speciaal voor hem!" Waarop hij vrolijk antwoordde dat de man er zelf niet was en me veel plezier wenste.
Het was druk, waarschijnlijk hebben andere mensen ook deadlines nodig en ik liet me door de mensenstroom van zaal naar zaal leiden. De monumentale werken overweldigden mij. Een asgrauwe wereld vol lood en dood schreeuwde het uit van op de witte wanden. Hier en daar een sprankel hoop, een zaaddoos van een bloem. Het sprak een taal die ik fysiek verstond, maar waar ik weinig theoretische houvast voor had. Ik zag sterrenbeelden in het heelal met lange getallen die verwezen naar de nummers van de joden in de kampen. Dat was een van de linken die ik kon leggen en het maakte me benieuwd naar wat meer achtergrond over deze kunstenaar. De meeste bezoekers liepen rond met een dubbel A4tje vol uitleg. Maar ik wilde me laten overweldigen zonder woorden, ik had het niet eens zien liggen. Bij het werk 'Lilith' stonden twee oudere mannen met elk een blad in de hand.
"Zou ik een blaadje mogen lenen?"
"Geen probleem, maar als je er een wil, ze liggen aan de inkom."
"Bedankt. Ik loop graag rond zonder de uitleg, maar dit werk maakt me benieuwd."
"Ja, dat hadden wij ook. We zijn hier een maand geleden ook geweest, zonder de uitleg. Die wilden we er nu wel bij. Toen zij we mekaar trouwens ook toevallig tegengekomen, net als vandaag." Ze glunderen allebei, kijken elkaar trots aan alsof ze goede punten hebben gekregen voor een uitzonderlijke prestatie.
Ik lees over Lilith en ik hoor hoe de ene man het aan de andere vertelt.
"Lilith is binnen de Joodse traditie de eerste vrouw van Adam. Ze werd uit hetzelfde stof geschapen."
"Hoezo de eerste, en wat dan met Eva? En wat is dat met dat stof, ik dacht dat ze uit een rib gemaakt was?"
Ze zwijgen even en dan zegt de oudste: "Ik denk dat je dat in de kabbalistische traditie moet plaatsen."
Hoe graag had ik me omgedraaid en die man de oren van zijn hoofd gevraagd over hoe en wat en waarom. Ik wilde graag meer weten over al die beroering die ik voelde. Maar ik gaf hen het papiertje terug en wandelde verder. Die twee hadden genoeg aan elkaar.

multitasken

Een nieuwjaarsreceptie. De algemeen directeur Rik houdt een speech. Daarin prijst hij onder andere het talent van de vele dames in zijn organisatie die zo goed zijn in multitasken. De drie mannen van de directie zijn daar erg blij mee. Verder in die speech laten ze het volgend filmpje zien: http://www.youtube.com/watch?v=518XP8prwZo
Hiermee willen ze ons talent aanwakkeren om met weinig middelen zeer creatief te zijn. Waarop Annemie stilletjes vraagt: 'Moet er nog zand zijn?'
Na de speech zeg ik tegen enkele collega's dat ik het wel knap vind dat net onze drie mannen zo'n gevoelig filmpje laten zien. Waarop Stief, één van de directeuren bij ons komt staan en zegt dat de vrouw van Rik daarmee op de proppen is gekomen. Hilariteit alom, ze zijn ontmaskerd. Het was toch een vrouw. Jaja, achter elke sterke man... En om hun eer te redden zegt hij dat ze het toch maar gebruikt hebben en dat het een hele klus was om dat technisch voor elkaar te krijgen met kabeltjes die mankeerden. Guido is er thuis nog eentje moeten gaan halen! Dus ze kunnen toch wat hé, die mannen. Ah, maar dat is niet multitasken hé, corrigeert Helga. Multitasken wil niet zeggen met drie één speech houden!
Een nieuw onderscheid is geboren. Multitasken voor vrouwen: een job hebben, de was doen, de kinderen opvoeden, sociale contacten onderhouden en de agenda van hun man beheren. Multitasken voor mannen: met velen één taak doen. Daarom vinden zij voetbal zo leuk. Dan kunnen ze met z'n elven één goal maken.

Stom B(o)os

"Ga je mee wandelen? Ik wil nog eens naar het bos uit mijn jeugd. We hebben daar in de buurt gewoond en ik heb er ook school gelopen."
Het is altijd leuk om door iemand meegenomen te worden naar een onbekende streek en je dan te laten gidsen. De wandeling start aan een brasserie waar we straks wat kunnen drinken en eten. Er is veel volk op de been en op sommige plekjes lopen we in een rijtje achter elkaar het bos door.
"Laten we wat rustigere oorden opzoeken, dit lijkt de Meir wel tijdens de solden!" Vrij snel komen we aan een weg aan de rand van het bos met enkele gezellige cafeetjes. Daar is het echter nog wat te vroeg voor, wij zijn bijlange nog niet uitgewandeld!
En we wandelen, we wandelen, we wandelen. Tot ik stilaan begin te verlangen naar binnen en zitten en warm. "Kan je ons terug naar de auto leiden?"
"Goh, nu al? Heb je genoeg gewandeld?"
"Ja, ik heb wel goesting om iets te drinken."
"Ik denk dat we die kant op moeten." En hij begint met zijn GPS te prullen.
"Ken jij je weg hier dan niet?" Het verwijt druipt van mijn woorden.
"Ik kan me in grote lijnen oriënteren, maar zo vaak zijn wij hier niet geweest hoor."
"Dus wij weten nu helemaal niet waar we zijn? En het is koud en mijn lijf doet zeer en jij kan niets zeggen om me wat op te vrolijken?"
Ik stel me aan, ik weet het, maar ik kan niet anders.
"Alles wat ik nu zeg, lijkt het alleen maar erger te maken, dus zwijg ik maar."
"Dat zal het beste zijn. Zoek maar gewoon uit waar we heen moeten."

De mensen die we tegenkomen en waar we de weg aan vragen zijn allemaal opvallend goed gezind. Ze eindigen hun wegbeschrijving telkens met iets vrolijks, iets dat zou moeten aanmoedigen.
"Dat kopje koffie straks zal des te beter smaken!"
"Geen probleem, het is nog niet donker hé."

Na drie keer de weg vragen naar de brasserie, valt zijn frank.
"We zijn ons al de hele tijd fout aan het oriënteren! We moeten helemaal niet bij die brasserie zijn, de auto staat aan een ander café."
"Dat meent ge niet! Dus die mensen hebben allemaal goed de weg uitgelegd, maar wij hebben de foute weg gevraagd!"
Tranen wellen op in mijn ogen. Ik vind mezelf de meest zielige boswandelaarster van de planeet, ik geraak er niet uit, uit deze verrekte negatieve bui!
Tot ik in het midden van het pad even stop, diep inadem en in mezelf zeg: "Heidi, ik hou van jou, ook nu, met al je kronkels en gedoe." En ik herhaal het nog eens even, in het geval ik het niet helemaal gehoord zou hebben. Pfoe, het valt allemaal wel mee. De zon schijnt weer, mijn lijf doet wat minder pijn en ik kan weer glimlachen. Aan deze bosrand staat een huis en de bewoners komen net thuis. "Zullen we het voor alle zekerheid nog eens even vragen?" En op een drafje holt hij naar het huis. Ik hoor van ver iets over 200 meter die kant op en ik wandel alvast die kant op. Aan de rand van het bos heb ik breder zicht op weilanden en op de blauwe lucht.
Hij zucht. "Daar baal ik nou helemaal van. Hoe kon ik me zo fout oriënteren?"
"Och," zeg ik vergoelijkend, "nog 200 meter en we zijn er."
"2OO meter? Nee hoor, nog 2 kilometer!"
Als een dolle stier storm ik het bos weer in. Ik bries en stamp. Gooi willekeurige woorden naar zijn hoofd. Mijn madeliefjes-bui was van korte duur.
"Ik baal toch ook. We moeten elkaar niet staan afbekken! Ga gewoon mee langs de weg, dan weten we zeker dat we goed zitten."
De makke koe in mij neemt het gelukkig snel over en laat zich naar de weg leiden. Daar komt hij op het ultieme reddings-idee: duim omhoog en liften. In geen tijd zitten we in een vlotte bak die ons tot aan de auto rijdt.
"Als ik dit nog had moeten wandelen, was ik als een platte vijg neergegaan."
"Kom we gaan iets drinken, ik trakteer pannenkoeken voor een vijg."

Shop-flop?

Verdorie, ik heb het weer gedaan. Het is weer gebeurd. Elk jaar neem ik mij voor om mij niet te laten verleiden. Jammer maar helaas. Het is bij de intentie gebleven.
Ik ben in het shoppingcentrum beland. In de volksmond ook wel de hel van Wijnegem genaamd. Een jeans wil ik, een jeans zal ik hebben. Bij mij moeten favoriete kledingstukken echt kapot alvorens ik ze kan vervangen. Mijn jeans had nu al op drie plekken gaten, waaronder eentje net onder mijn linkerbil en dat is met deze winter toch net te koud. Dus, met mijn focus op 'jeans' waag ik me het centrum in.
Zelf zoeken naar een jeans daar begin ik niet aan. Er bestaat immers geen zakwoordenboek voor deze wildgroei van termen: smart straight, regular rise, straight leg,... Ik wil kunnen zeggen: voor mij graag een klassieke jeans, zonder vouwen of gebleekte strepen, met gewone rechte broekspijpen. De verkoopster mag die vraag vertalen in jeanstaal. Wat Katia heel professioneel doet. (ik krijg later haar kaartje om aan de kassa af te rekenen, ten teken dat zij mij goed geholpen heeft) De maat? Tja, dat vergeet ik telkens weer, passen is het enige dat werkt. En kijk, in een mum van tijd heb ik drie exemplaren die door de keuring kunnen. Eén van de keuringsstrategieën: door de knieën buigen en checken of de broek aan je rug niet zo hard gaapt dat je onderbroek zichtbaar is. Of dat ze eigenlijk toch zo strak zit dat je buik tegen je rug plakt. Nog een andere check is een strak kontje. Want losse stof die onder je billen rare vouwen maakt, dat kan er niet door. Drie goede exemplaren dus waarvan er toch wel eentje in solden is mevrouw! En wat had je gedacht, de twee die het meest mijn voorkeur wegdragen, zijn....NIET in solden. Nee, ik begin niet te gillen. Ik ken dit scenario, het overkomt me telkens weer. Alsof ik er een neus voor heb om uit het ganse aanbod net dat te kiezen dat vers in de rekken hangt. De rest ligt op stapels in een wirwar door elkaar. Het ligt niet breed uitgestald en gemakkelijk grijpbaar. Je moet er moeite voor doen, je moet zin hebben om er in te grasduinen. Kleuren, maten, soorten het is een vergaarbak van wat plots wel tegen de helft van de prijs verkocht kan worden. Ik verdenk de winkeliers er van om meteen hun hele magazijn uit te kieperen, ook kledij van tien seizoenen geleden. En om dan koppig het solden-spel mee te spelen en toch die aan halve prijs te kopen, daar laat ik me niet in kennen. De jeans die het beste zit, die wordt het. Leve mijn nieuwe-niet-in-solden-casual-denim!