Fan van

Ik wandel op straat. Het is een heerlijke nazomerdag, er hangt kalmte tussen de huizen. Aan de overkant zie ik een groepje monniken uit een huis komen, over het voetpad wandelen en een ander huis binnen gaan. Dat zag ik nooit eerder in mijn buurt.
Ik wandel op straat. Het is frisjes, een licht wind speelt met de eerste afgevallen bladeren. Ik zie drie mannen in een bruine pij een huis binnen gaan. Daar zijn ze weer! Er is hier toch geen kerk in de buurt? Wat zouden zij hier doen?
Ik wandel op straat. Het is een druilerige regendag, volop herfst. Ik wandel uit de winkel en er komt een man in bruine pij voorbij gewandeld. Gecamoufleerd onder een dikke regenjas met kap op.
Hallo.
Niets.
Excuseer?
Geen reactie.
Hallo!
Hij draait zich om en een paar mooie, heldere ogen kijken mij aan.
Mag ik iets vragen?
Zijn ogen kijken vragend terug en hij zoekt naar woorden.
You don't speak Dutch?
Non, je parle français.
Zijn heldere ogen kijken nu even de andere kant op, zijn schouders verraden een ongemakkelijk gevoel. Ik heb mijn stoute schoenen nu toch al aan dus ik vertel hem dat ik benieuwd ben wat hij hier doet, dat ik hen al eerder zag lopen. Hij volgt hier Nederlandse les, samen met andere broeders. Ze komen uit Polen, op uitnodiging van een broeder hier die met een tekort kampt in enkele gemeenschappen. Hij is Fransiscaner en dat doet me meer plezier dan dat ik zomaar even in het Frans kan uitdrukken.
Ik ben namelijk fan. Fan van een man die leefde zoals hij dat deed en ik kom hem op vele plekken tegen. Niet alleen in Assisi, waar dat nogal evident is, maar ook in Sardinië waar ik onverwacht in een klein klooster van Fransiscus beland. En op een plank in mijn boekenkast staat Het zevenvoudige pad. En nu dus op het voetpad in Berchem, vlak bij mijn deur. Ik zou nog even verder willen praten met deze man, maar hij wordt er echt te ongemakkelijk van en het weer werkt ook niet mee. Bovendien word ik ongemakkelijk van mijn Frans, dus we nemen afscheid en ik bedank hem voor het gesprek. Daar gaat hij, met zijn bruine pij en zijn heldere ogen. Ik roep nog snel 'succes' tegen zijn rug. Het woord golft hem achterna en hij werpt een korte blik achterom.
Fijne ontmoeting voor een fan.

Parels voor het ontbijt

Hoe belangrijk is het kader waarin wij in aanraking komen met kunst? Een schilderij is kunst want het hangt in een museum. Een lied wordt kunst omdat het in de opera op de planken wordt opgevoerd. Een foto is kunst omdat Kunst in Huis hem uitleent. We creëren een kader, we maken afspraken. En er zijn mensen die dan kunnen beslissen wanneer iets in dat kader past.
Washington Post organiseerde enkele jaren geleden een geweldig experiment om dit systeem zichtbaar te maken. Stel je voor: het is een koude ochtend in januari. Je bent gehaast, je moet naar je werk en zoals gewoonlijk ben je te laat opgestaan. Je rent door de deuren naar de metro-ingang om hopelijk nog net mee te glippen met de eerstvolgende metro. In een glimp vang je wat muziek op. Weer zo'n straatmuzikant, gaat er door je gedachten en een tel later zit je in het metrostel, met je gedachten al op je werk.
Of nog: je bent opgestaan, zenuwachtig, want je hebt een belangrijke presentatie op je werk en je moet eerst nog je dochter naar de crèche brengen. Aan de metro-ingang staat een violist en je dochtertje trekt aan je arm want ze wil kijken en luisteren. Na exact een minuut zogenaamd geduldig wachten sleep je haar verder want dit heeft lang genoeg geduurd.
Het kan ook zijn dat je de man ziet en dat je gedachten uitgaan naar zijn financiële situatie. Zou hij hiervan kunnen leven? Zou hij best met een lege koffer beginnen zodat mensen medelijden met hem hebben of gooit hij beter zelf al wat geld in het laatje zodat mensen zich gesteund voelen 'anderen hebben hem ook al wat gegeven'. Van zijn muziek hoor je echter niets.
En wat te denken van: je wandelt op je gemak van de metro naar de uitgang en je hoort plots geweldige vioolmuziek. Je kijkt waar die vandaan komt en je ontdekt dat niemand minder dan de virtuoze, internationaal bekende Joshua Bell daar staat te spelen. Met open mond kijk je naar het schouwspel: spitsuur, Bell aan het spelen, een koffer met wat kleingeld voor zijn voeten en niemand die op hem let. Wat is hier gaande? Je zag hem immers zelf drie weken geleden live optreden voor een uitverkochte zaal.
Dat was er dus gaande, een sociaal experiment waarbij pijnlijk duidelijk werd dat wanneer mensen iets subliems meemaken, ze daar geen aandacht aan besteden als hun prioriteit elders ligt. Bovendien wilde dit experiment ook kijken naar de publieke smaak: zou schoonheid bovendrijven in een gewone dagdagelijkse omgeving en op een ongewoon tijdstip? Van de duizend passanten herkende er slechts eentje deze bekende violist en verder nam er slechts een enkeling de tijd om te luisteren, even te stoppen en te genieten van dit uitzonderlijk moment.
Terwijl de violist twee dagen tevoren in een uitverkocht theater had gestaan met entreeprijzen vanaf 100 dollar. Terwijl hij zowel in het theater als in de metro op zijn Stradivarius speelde. Terwijl hij evengoed zes prachtige stukken van Bach had gespeeld.
Ook Joshua Bell was geraakt door dit experiment. Met name door wat er gebeurde telkens als de muziek stopte. Overweldigend niets. Dezelfde mensen die de muziek niet opmerkten, merkten het ook niet op dat die stopte. Geen spontaan applaus, geen staande ovatie. De meeste mensen renden hem voorbij alsof hij onzichtbaar was.
Het volledige artikel van de Washington Post "Pearls Before Breakfast" vind je op volgende link http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html
Geniet ervan en wees altijd daar waar je bent, wie weet wat voor wonderlijks maak je mee...

italian cars

Ze zijn er in alle maten en gewichten en kleuren. Er rijden wel opvallend veel kleinere formaten rond dan hier bij ons. Dat is ook nodig want de kleine steegjes in het oude centrum hebben kleine maten nodig om te kunnen parkeren. En met hun vier wielen dienen ze vooral om te rijden, maar in Sardinië worden auto's ook veel creatiever gebruikt.
In no time toveren ze deze kleine, multifunctionele brooddozen om tot rijdende kantoren, alternatieve studeerplekken of ideale lounge plek om je liefje te versieren. Je ziet ze vaak in hun eentje of met z'n tweeën in zo'n karretje, maar soms is er ook plaats voor vijf, als een clubje jonge macho-mannen carpoolt naar een feestje, maar eerst wat wil aperitieven met zicht op de zonsondergang. Ongeveer elke tien meter staat er wel een auto langs de kustweg en het is leuk om te ontdekken of die gewoon geparkeerd staat of niet. Luide muziek maakt dat van op afstand wel duidelijk, evenals aangeslagen ramen. Ook de verzameling brommertjes rond een auto met open ramen vertelt voldoende. Maar vaak is het schrikken, want dan lijkt een auto van op afstand leeg en als je dan voorbij wandelt zit daar toch een man in, stilletjes voor zich uitkijkend. Zou auto-mediteren een alom verspreide hobby zijn in Sardinië? En zou die nieuwigheid dan overwaaien naar het vasteland?

Beschermengels

Het platteland van Sardinië is niet erg fietsvriendelijk. We belanden meteen op een drukke weg waar we zo recht mogelijk op de witte lijn proberen te rijden, zo dicht mogelijk bij de kant te blijven en proberen niet omvergeblazen te worden door dikke vrachtwagens en bussen. Niet altijd zo prettig dus. Maar er zijn ook kleinere, charmante wegen die roepen 'Ja, sla hier maar af, rij maar langs hier'. Wat wij met veel plezier doen. Langs afgelegen huisjes, kleine olijfboomgaarden en half afgewerkte bouwsels.
Erg voorbereid zijn we echter niet. We hebben alleen een kaart met de grote wegen naar de luchthaven en naar het volgende dorp. We hebben dan ook geen idee waar die kleine, charmante wegen naartoe leiden. Daar hebben we al geluk mee gehad. Een fijn dorpje Fertilia, een historische site met graftombes van 3000 voor Christus, een grote wijngaard, dat vonden we allemaal op goed geluk. Deze keer lijkt het minder te lukken. Het weggetje kronkelt totaal de foute kant uit, wij willen graag naar rechts! We belanden op een onverharde weg die een schoon landschap verkent. Zouden we volgen? Natuurlijk, wie weet welk een geweldige short cut ontdekken wij hier!
Driewerf helaas, de weg eindigt bij wat koterij met een moestuin. We kunnen dus helemaal terug en beginnen stilaan aan het einde van onze fysiek te geraken. Dit is een ontspannen fietstocht op een ontspannen vakantie! Het begint stilaan op wat anders te lijken. Maar we gaan door, want we kunnen niet anders. Blijkt dat de kleine, charmante weg een grote lus maakt en dat we weer op de grote baan zullen belanden, met al dat Italiaans voorbijrazend verkeer.
Maar als de nood het hoogst is, is de beschermengel nabij.
Vooraleer we de terugweg kunnen inzetten, komt er achter ons een grote blauwe bus gereden. Het weggetje is zo smal dat we met fiets en al de kant in moeten. Als de bus op onze hoogte is, gaat de deur open en wenkt de chauffeur. Stap maar in, gebaart hij. Ik wijs naar mijn fiets en hij blijft knikken. Ik probeer eerst met fiets en al op te stappen in de bus die leeg is op de chauffeur en zijn kompaan na. Uiteindelijk belanden onze fietsen in de laadruimte van de bus en wij belanden zonder kleerscheuren op onze eindbestemming, op een zachte zetel voor onze pijnlijke konten en zonder uitlaatgassen in onze neus.
Beschermengels. Een fijne taal om machtig te zijn, zeker in het buitenland.