maandag

Maandagen als deze mogen er vaker zijn. En dan heb ik het niet over the day after. De verkiezingsuitslag is uiteraard zeer triest, maar die kon de blijdschap die ik voelde tijdens een mooie tocht doorheen mijn stad niet drukken.
De dag begon bij mijn favoriete garagist, die mooie man die zo ontroerend over zijn Libanon kan vertellen. Ik liet mijn wagen in goede handen achter en begon vanuit Stuivenberg te voet door de stad te dwalen. In de Lange Beeldekensstraat wandelde ik voorbij een Woonkantoor en plots flitste het gesprek met mijn vader door mijn hoofd over glas en ramen vervangen en dat daar toch subsidies voor zijn. Even mijn licht opsteken zou zeker geen kwaad kunnen. Een kwartiertje later stond ik weer buiten  met allerlei informatie in mijn tas, een glimlach op mijn lippen en hoop in mijn hart. Want ik zou wel eens in aanmerking kunnen komen voor heel wat meer subsidies dan ik dacht. Hoera, financiële meevallers zijn altijd welkom!
In bibliotheek Permeke vond ik één na één wat ik zocht, terwijl ik niet eens wist wat ik precies aan het zoeken was. Een film, een CD, een chicklit en 'Bloei, fascinerende oerverhalen over meisjes die vrouw worden'. Dat laatste boek daarvan wist ik wel dat ik het zocht en vandaag stond het voor mijn neus toen ik de bib binnenstapte, als enige overgebleven boek in een rek over sprookjes en vrouwen. Met mijn buit zette ik me in één van de rode zeteltjes aan de leeshoek. Lezen in de bib lijkt precies op lezen in het kwadraat. Je doet het samen met al die andere mensen rond jou, heerlijke sfeer geeft dat.
Mijn vlotte tocht zette zich verder op zoek naar een bankcontact om straks de herstelling van mijn auto te kunnen betalen. Dwars door het centraal station belandde ik op het Kievitplein, werd super vriendelijk bediend, at een preisoepje in de zon, en zette me nadien weer in beweging richting Stuivenberg.
Op de hoek aan Permeke hield ik even halt want de zon deed deugd op mijn rug. Plots hoorde ik 'wette waor da ge naortoe mut?' en even later weer 'wette waor da ge naortoe mut?' Ik draaide me om en zag een grote, ruige vent met lang blond grijs haar in een middenstreep vragend naar mij kijken. 'Oh, ik weet zeker waar da'k naartoe moet, maar ik sta efkes te genieten van de zon.' Waarop heel zijn gezicht in een glimlach plooide en hij uitriep: 'Schoën, weeral van da fijn volk!'
Na drie uur toerist in eigen stad stond ik weer bij mijn garagist. De riem die vervangen werd, lag als bewijsmateriaal in zijn garage. Met iets van bewondering in zijn stem vertelde hij dat het nog de originele was. Zo'n dertien jaar oud. Kon dus geen kwaad om eens vervangen te worden en ik kon weer rijden zonder dat het klonk alsof er tien vogeltjes door mijn motor draaiden.
Maandagen als deze mogen er vaker zijn.

Jungle van hout

De afwerkfase van mijn keukenverbouwing, daar zit ik middenin. Ik typ dit stukje en ondertussen zie ik overal op mijn vingers verfstrepen en kleine tikjes op mijn nagels die er met het wassen dan toch niet zijn afgeraakt.
Deze afwerkfase bracht me in de Woodtex, mijn eerste keer! Ik had plintjes nodig, had netjes alle maten opgemeten en stapte vol goeie moed door de ingang. De jungle van hout zou me niet opslokken, want ik zou meteen de eerste de beste tarzan bij de arm nemen om me de weg te wijzen naar de plintjesafdeling. En ik had hem snel gespot, de woodtex-tarzan met boven zijn hoofd het bordje 'informatiebalie'. Kijk, dat is nu eens echt handig voor klanten met verdwaal-potentieel: bordjes. Het hielp tarzan ook om mij de weg te wijzen, want de hele winkel hing vol met van die wegwijzerbordjes. De plintjes had ik dan ook snel gevonden, maar na een snelle keuring zag ik dat dit niet was waar ik naar op zoek was. Deze waren allemaal te gestyled. Ik wilde gewoon recht op recht exemplaren die passen bij de ouderwetse plintjes in de rest van mijn huis. Terug naar tarzan dan maar, die nog altijd even vriendelijk onder zijn bordje zat. Toen hij uitleg gaf over de verschillende mogelijkheden om de plintjes uit een plaat te laten zagen, begon hij zowaar over de plintjes in zijn eigen hut. Ik vroeg me af of er ook een Jane in zijn hut zou wonen. Noem het vrouwelijke nieuwsgierigheid, ik heb graag het volledige plaatje, maar ik was wel zo wijs om die vraag niet luidop te stellen. Dit was meer het moment voor het soort vragen als: 'Hoe groot moet die plaat dan zijn? Hoeveel plintjes krijg ik uit die plaat?  Zijn er ook platen van 10cm dik? Krijg ik dat wel in mijn auto?' En hij begon te tekenen en te rekenen en even later wist ik wat ik nodig had. Toen ik naar buiten moest om een karretje te halen voor de groene mdf-plaat die ik zou kopen en laten zagen, vergezelde hij mij en liet me via een truukje met de schuifdeuren langs de foute kant naar buiten. Zo kon ik sneller bij de karretjes en had hij ineens ook zijn pauze om een sigaretje te roken. Tarzan met een sigaret...ik hoop dat zijn Jane er tegen kan.