Beste bloglezer
Dit is een ongewone blogtekst. Het is een oproep. Ik zoek één persoon die mee onderstaande workshop wil volgen. Ik ben gebeten door het boekbindvirus en wil hier snel werk van maken. Onderstaande basiscursus kan je op aanvraag volgen, het liefst wil ik die in juni of juli al volgen en graag op maandagen. Wie zin heeft, mail me even. Dan spreken we verder af.
Meer info vind je op www.atelierluka.be:
Onze intensieve workshops richten zich tot grafisch ontwerpers, studenten, kalligrafen, schrijvers, drukkers en kunstenaars die geïnteresseerd zijn in het werken met boekstructuren en technieken zonder daarvoor de volledige leergangen van een avondschool te moeten volgen.
Er is géén vooropleiding vereist.
U krijgt van ons de theoretische en praktische informatie over de materialen en wij leren u de vaardigheden om zelfstandig te kunnen werken. Wij zorgen voor het specifieke gereedschap en voor het materiaal. Ons atelier is niet groot en we werken met twee of maximum drie deelnemers, een garantie voor een individuele begeleiding.
Basiscursus
Op 2 zaterdagen maken we theoretisch en praktisch kennis met papier, karton, linnen, kleefstoffen en de gereedschappen.
We werken aan verschillende 1 & 2-katern - bindingen en kleefbindingen die we voorzien van flexibele en harde kaften.
donderdag 29 april 2010
maandag 5 april 2010
Rondje Dordt
Met de watertaxi van Rotterdam naar Dordrecht. Je komt langs leuke plaatsjes met gekke namen als Alblasserdam en Hendrik Ido Ambacht. Maar vooral kom je op het einde in Dordrecht aan, verrassing! Voor mij toch. Tijdens de wandeling doorheen het oude stadsgedeelte, aangeduid met bordjes 'Rondje Dordt', kwam ik allerlei leuke etalages tegen. Als ik dan zocht naar wat voor winkel dit was, dan bleek het om een 'gewoon' huis te gaan. Niets te koop. Geen openingsuren. Louter pret voor het oog van de voorbijganger.
zondag 4 april 2010
Vrolijk ritueel
Er brandt een paaskaars op mijn tafel, een souvenir uit de Paasmis van deze voormiddag. Een ontroerende mis, maar ik raak bijna altijd ontroerd als er veel mensen geconcentreerd samenzijn rond iets waar ze in geloven. Bovendien heb ik het geluk dat er in de kerk in mijn buurt een getalenteerd priester de mis doet. Hij heeft kaas gegeten van verhalen vertellen, spanning opbouwen en de mensen bij de viering betrekken.
Net voor de mis begon, kwam er een Afrikaans gezin binnen gewandeld. Drie kinderen volledig in het wit en de dames in feestoutfit. Ik dacht: 'Is wit de symboolkleur van Pasen? Dan gaan zij er wel voor. Zo'n zwarte velletjes en dan dat felle wit, dat werkt.' Maar al snel bleek dat deze kinderen tijdens de mis gedoopt zouden worden. Het voelde bijzonder om daar bij aanwezig te zijn ook al omdat het voor het oog bijzonder was, deze twee rijen zwarte mensen te midden van een groep mensen met een heel wat bleker vel.
De priester verweefde het dopen naadloos met de paasviering. Een grappige jongen had een klein voorwoord mogen voorlezen. De priester nam hem bij de hand en zei dat we zouden kennismaken met de kinderen die gedoopt zouden worden. Hij vroeg aan de jongen of hij die kende waarop die heel rustig 'ja' zei. Dat bracht de priester licht in verwarring maar hij ging er niet op in, wel vroeg hij het in een volgende zin nog eens waarop die jongen weer heel rustig 'ja' antwoordde. Dan leek tot de priester door te dringen dat dat wel eens echt het geval kon zijn en hij vroeg hoe dat dan wel kwam. 'Ze zitten bij mij in de klas.' En ik moet zeggen dat ook bij mij die simpele gedachte niet eens was opgekomen. Het stelde me gerust dat voor deze drie kinderen de omgeving niet helemaal vreemd was.
En zo begon het dopen met het uitspreken van hun naam en de vraag aan de gemeenschap om de naam te herhalen. We begroetten hen, we benoemden hen. De priester ging daarop verder door de kinderen in de lucht te steken, zodat we hen allemaal goed konden zien. Er werd wat gegiecheld in de gangen, maar hij maande tot stilte. Dit was een ernstig moment. Het is ook zo mooi om een kind aan de gemeenschap te laten zien, het kind een naam te geven, samen die naam uit te spreken, het kind bestaat.
De viering ging verder met het paasverhaal en Maria en Maria Magdalena die aan Jezus' graf kwamen om hem met olie in te wrijven. Ook de dopelingen werden gezalfd met geurige olie. De priester vroeg hen hun schoenen en kousen uit te doen en samen met hun peter en meter naar voor te komen. Hij begeleidde het zalven met volgende woorden. "Ik zalf je ogen zodat je in het licht van de wereld kan kijken, zodat je rondloopt met open ogen. Ik zalf je oren, dat je mag horen als mensen hulp nodig hebben, dat je kan luisteren naar de klank van hun stem, naar een mooi lied van een vogel. Ik zalf je mond opdat je mooie woorden kan spreken, troost kan bieden, je rol kan opnemen. Ik zalf je handen opdat die liefde kunnen geven, kunnen strelen. Ik zalf je voeten zodat je jouw pad kan lopen."
En tot slot werden de kinderen boven het doopvont gehouden. Hun vader en hun peter tilden hen op zodat ze horizontaal boven het water hingen. Zout water liep van hun hoofden en ze belandden weer op hun twee benen, onwennig en giechelend. Peter en meter legden hun handen op de hoofden en de priester riep bescherming af over deze kinderen en wenste hen toe dat ze mogen opgroeien tot een mooie man, een mooie vrouw. Applaus weerklonk in de ruimte, de mis liep naar haar einde.
Filosoof en atheïst Alain de Botton werkt aan een boek dat gaat over wat we allemaal verliezen doordat we het geloof verloren zijn. Volgens hem is dat meer dan we kunnen denken.
Een ritueel zoals het doopsel verloren laten gaan, dat zou heel erg jammer zijn. Laten we niet onderzoeken wat we verliezen, laten we de rituelen weer opnemen en nieuw leven inblazen.
Zoals eieren rapen met Pasen. Vrolijk!
Net voor de mis begon, kwam er een Afrikaans gezin binnen gewandeld. Drie kinderen volledig in het wit en de dames in feestoutfit. Ik dacht: 'Is wit de symboolkleur van Pasen? Dan gaan zij er wel voor. Zo'n zwarte velletjes en dan dat felle wit, dat werkt.' Maar al snel bleek dat deze kinderen tijdens de mis gedoopt zouden worden. Het voelde bijzonder om daar bij aanwezig te zijn ook al omdat het voor het oog bijzonder was, deze twee rijen zwarte mensen te midden van een groep mensen met een heel wat bleker vel.
De priester verweefde het dopen naadloos met de paasviering. Een grappige jongen had een klein voorwoord mogen voorlezen. De priester nam hem bij de hand en zei dat we zouden kennismaken met de kinderen die gedoopt zouden worden. Hij vroeg aan de jongen of hij die kende waarop die heel rustig 'ja' zei. Dat bracht de priester licht in verwarring maar hij ging er niet op in, wel vroeg hij het in een volgende zin nog eens waarop die jongen weer heel rustig 'ja' antwoordde. Dan leek tot de priester door te dringen dat dat wel eens echt het geval kon zijn en hij vroeg hoe dat dan wel kwam. 'Ze zitten bij mij in de klas.' En ik moet zeggen dat ook bij mij die simpele gedachte niet eens was opgekomen. Het stelde me gerust dat voor deze drie kinderen de omgeving niet helemaal vreemd was.
En zo begon het dopen met het uitspreken van hun naam en de vraag aan de gemeenschap om de naam te herhalen. We begroetten hen, we benoemden hen. De priester ging daarop verder door de kinderen in de lucht te steken, zodat we hen allemaal goed konden zien. Er werd wat gegiecheld in de gangen, maar hij maande tot stilte. Dit was een ernstig moment. Het is ook zo mooi om een kind aan de gemeenschap te laten zien, het kind een naam te geven, samen die naam uit te spreken, het kind bestaat.
De viering ging verder met het paasverhaal en Maria en Maria Magdalena die aan Jezus' graf kwamen om hem met olie in te wrijven. Ook de dopelingen werden gezalfd met geurige olie. De priester vroeg hen hun schoenen en kousen uit te doen en samen met hun peter en meter naar voor te komen. Hij begeleidde het zalven met volgende woorden. "Ik zalf je ogen zodat je in het licht van de wereld kan kijken, zodat je rondloopt met open ogen. Ik zalf je oren, dat je mag horen als mensen hulp nodig hebben, dat je kan luisteren naar de klank van hun stem, naar een mooi lied van een vogel. Ik zalf je mond opdat je mooie woorden kan spreken, troost kan bieden, je rol kan opnemen. Ik zalf je handen opdat die liefde kunnen geven, kunnen strelen. Ik zalf je voeten zodat je jouw pad kan lopen."
En tot slot werden de kinderen boven het doopvont gehouden. Hun vader en hun peter tilden hen op zodat ze horizontaal boven het water hingen. Zout water liep van hun hoofden en ze belandden weer op hun twee benen, onwennig en giechelend. Peter en meter legden hun handen op de hoofden en de priester riep bescherming af over deze kinderen en wenste hen toe dat ze mogen opgroeien tot een mooie man, een mooie vrouw. Applaus weerklonk in de ruimte, de mis liep naar haar einde.
Filosoof en atheïst Alain de Botton werkt aan een boek dat gaat over wat we allemaal verliezen doordat we het geloof verloren zijn. Volgens hem is dat meer dan we kunnen denken.
Een ritueel zoals het doopsel verloren laten gaan, dat zou heel erg jammer zijn. Laten we niet onderzoeken wat we verliezen, laten we de rituelen weer opnemen en nieuw leven inblazen.
Zoals eieren rapen met Pasen. Vrolijk!
Abonneren op:
Posts (Atom)
