Statistiek

Gesprekken volgen op de trein. Niets is zo eenvoudig. Mensen lijken te denken dat er onzichtbare geluidswanden staan tussen de verschillende compartimenten. De grootste ontboezemingen kan je er horen. Ik heb er zelfs ooit het lief van een vriend ontmoet zonder dat zij het wist. Ze was intussen trouwens ex-lief, de relatie was van zo'n korte duur dat ik haar nooit te zien heb gekregen. Maar door de conversatie die ze met haar vriendin voerde, onthulde ze mij onwetend haar identiteit. Heerlijk vond ik dat en ik spitste mijn oren nog meer. Wie weet welke sappige details zou ik nog te horen krijgen? Zoals onlangs. Aan de andere kant van het gangpad zat een jong koppel. Ze waren samen op weg naar Brussel om te vieren dat ze twee maanden samen waren en zij vroeg zich gniffelend af hoe vaak ze 'het' al gedaan hadden. "Die dag drie keer na elkaar, toen heb ik je vier dagen niet gezien, toen 's ochtends en 's avonds, ... " Na enkele optelsommetjes kwam ze fier uit op 30 keer; elke twee dagen. Waarna ze haar hand op zijn kruis legde - wat bij hem gespeelde verontwaardiging uitlokte - en ze vroeg wat 'hij' met een hoofdknikje naar beneden daar van vond. Gevat antwoordde de jongen: "Van statistieken daar wordt 'hij' niet zo warm van."

Centimeter

Nu het avond is en de sneeuw blijven liggen is, ziet het geel buiten. Het licht weerkaatst en legt een gele gloed over de daken. Zelfs binnen achter het raam merk je dat het stil is buiten. Sneeuw dempt het geluid.
Sneeuw zorgt ook voor gespreksstof. Vanmiddag had ik kerstdiner op het werk en we konden niet anders dan naar buiten gapen en over de sneeuw praten. We vroegen ons af waar we volgend jaar over zouden praten als er geen sneeuw zou liggen. Dan zouden we praten over 'Weet je nog vorig jaar, toen het zo gesneeuwd had?'
Ik zei dat er intussen minstens 10cm sneeuw op de tafel buiten lag. Andere collega's beweerden dat het er 'maar' 8 waren. Tussen de soep en de petatten ging Stief een professionele sneeuwmeetlat halen en wij naar buiten. Ik moest immers mee als objectieve waarnemer. 7,5 plus de halve cm aan het uiteinde van de meetlat. Dat is dus 8 cm. Zij kunnen dat beter inschatten dan ik want zij zijn wintersporters. Ik heb nog nooit op de latten gestaan, ik ben sneeuwblind. Gelukkig hadden we niet voor geld gewed.
Een uur later waren we nog steeds over sneeuw bezig en was het ook nog steeds aan het sneeuwen, een nieuwe meting drong zich op. Op de tafel lag intussen de volle 9 cm sneeuw en op de bank 11cm. Maar dat was op het randje van de bank en Martina zei dat de randjes niet meetellen. Zij heeft jarenlange ervaring als sneeuwmeter bij het KMI. Na de meting was er ook nog een kort sneeuwballengevecht tussen Stief, Arik onze directeur en mezelf. De directeur was begonnen. Gelukkig beginnen er binnenkort twee vertrouwenspersonen bij ons.
Sneeuw dus. En veel. En wit. En stil. Heerlijk.

Moeien

Hij is een pakje aan het inpakken. Niet zomaar een kadootje, maar een surprise. Dat houdt een speciale inpakmethode in. Een doos met nep-pakjes en echte pakjes, met een gecamoufleerd pakje op de buitenkant, met CD's ter versiering. Hij is er al een hele tijd mee bezig. Zij wandelt af en toe voorbij en geeft dan een opmerking. Hij vraagt haar niets, maar zij heeft de behoefte om een bijdrage te doen. Hij is dat pakje immers al een hele tijd aan het inpakken.
"Misschien kan je dat boek aan deze kant plakken, die is breder."
"Daar zou ik pritt voor gebruiken, plakband is niet sterk genoeg."
"Je hebt dat inpakpapier toch niet nodig als je die CD's gebruikt?"
"Zou je geen schaar gebruiken om die plakband te knippen?"
Ze neemt het werk nog net niet uit zijn handen.
En dan voelt ze het plots aankomen. Zijn zwijgende rug, zijn ogenschijnlijk kalm handelen, de stilte in de lucht; het voorspelt weinig goeds.
En alvorens hij iets kan zeggen, zegt zij snel: "Dat is niet moeien hoor, dat is samen nadenken."

Kleinood

Hij is er.
Hij is 8O pagina's dik.
80 pagina's met een selectie van mijn fijnste blogteksten van 2008 en 2009.
80 pagina's lees- en kijkplezier: mijn blogbundel!
Speciaal gemaakt voor jou, mijn bloglezer.

Hij wordt in primeur verkocht op preSent, pakjes met een plus. Dé beurs nu zondag 13 december in Borgerhout.
Info zie onder.

Jij als actieve bloglezer hebt echter 'reservatie-recht', de eerste druk ligt immers slechts in 70 exemplaren in de rekken. Wil je dit boek? Stuur mij dan een mail met als onderwerp 'ja ik wil'. (heidilambrechts@yahoo.com) Laat me weten hoeveel exemplaren je wil (immers ook het ideale geschenk voor andere leesgragen uit je omgeving) en waar je hem zal ontvangen (live op preSent of thuis geleverd met verzendkosten).
Dit kleinood is van jou voor 12,5 euro.

Ik wens je evenveel plezier met mijn bundel als ik er aan had tijdens het maken. En... blijven lezen op mijn blog, want zonder jou, geen Boe, Da en ik.

Zotte mus

"Maar dat had ik helemaal zo niet bedoeld!" riep de mus verontwaardigd uit en ze dribbelde parmantig een eindje verder onder de heg. Daar ging ze zitten, met haar kop tussen haar veren weggedoken. Mokken. Zo doen vrouwen dat. Ze wil helemaal niet dat het gesprek afgelopen is. Ze wil dat hij achter haar aan komt. Dat hij haar komt sussen, dat hij haar met zijn pluimen omarmt en aan het lachen brengt.
Jammer maar helaas. Tussen de regels lezen is niet de sterkste kant van haar man-mus. Zijn kwade kraaloogjes kijken toe hoe ze wegdribbelt en zo duidelijk een einde maakt aan hun gesprek. Vrouw-mussen zijn niet te begrijpen. Het ene moment liggen ze verleidelijk tegen je aan om dan plots weg te schieten alsof ze een vette pier ontdekt hebben. Met z'n bek prikt hij doelloos tussen de herfstbladeren. Die waaien met deze wind tegen elkaar aan onder de heg. Er zit allerlei lekkers verborgen onder die lagen van kriskras gestapelde bladeren. Hij houdt wel van dat rondscharrelen. Grote ontdekkingen doen om dan de buit trots aan het vrouwtje te laten zien.
Intussen zit zij te wachten op hem. Ze bespiedt hem van onder een veertje. Uit niets blijkt dat hij nog bezig is met haar, met hun gesprek, met überhaupt iets van belang. Hij is als een klein kind aan het spelen en ziet er tevreden uit. Dan vraagt ze zichzelf af waarom zij hier in haar eentje staat. Was ze kwaad dan? Ze kan het zich eigenlijk niet meer herinneren. Ze zou veel liever samen met hem kwetteren onder de heg en lekkere kevers van hem toegestopt krijgen. Die vangt hij als de beste. Wie of wat houdt haar tegen? Niets of niemand toch? Of zie jij wat?
Uitgelaten hupt ze naar haar man-mus en samen maken ze er een feestje van, diep weggestoken onder opfladderende bladeren.