Zotte mus

"Maar dat had ik helemaal zo niet bedoeld!" riep de mus verontwaardigd uit en ze dribbelde parmantig een eindje verder onder de heg. Daar ging ze zitten, met haar kop tussen haar veren weggedoken. Mokken. Zo doen vrouwen dat. Ze wil helemaal niet dat het gesprek afgelopen is. Ze wil dat hij achter haar aan komt. Dat hij haar komt sussen, dat hij haar met zijn pluimen omarmt en aan het lachen brengt.
Jammer maar helaas. Tussen de regels lezen is niet de sterkste kant van haar man-mus. Zijn kwade kraaloogjes kijken toe hoe ze wegdribbelt en zo duidelijk een einde maakt aan hun gesprek. Vrouw-mussen zijn niet te begrijpen. Het ene moment liggen ze verleidelijk tegen je aan om dan plots weg te schieten alsof ze een vette pier ontdekt hebben. Met z'n bek prikt hij doelloos tussen de herfstbladeren. Die waaien met deze wind tegen elkaar aan onder de heg. Er zit allerlei lekkers verborgen onder die lagen van kriskras gestapelde bladeren. Hij houdt wel van dat rondscharrelen. Grote ontdekkingen doen om dan de buit trots aan het vrouwtje te laten zien.
Intussen zit zij te wachten op hem. Ze bespiedt hem van onder een veertje. Uit niets blijkt dat hij nog bezig is met haar, met hun gesprek, met überhaupt iets van belang. Hij is als een klein kind aan het spelen en ziet er tevreden uit. Dan vraagt ze zichzelf af waarom zij hier in haar eentje staat. Was ze kwaad dan? Ze kan het zich eigenlijk niet meer herinneren. Ze zou veel liever samen met hem kwetteren onder de heg en lekkere kevers van hem toegestopt krijgen. Die vangt hij als de beste. Wie of wat houdt haar tegen? Niets of niemand toch? Of zie jij wat?
Uitgelaten hupt ze naar haar man-mus en samen maken ze er een feestje van, diep weggestoken onder opfladderende bladeren.