Koud korstje

Een carpoolend leven kan erg fijn zijn. Het zorgt er voor dat ik tijdig op het werk verschijn - altijd mooi meegenomen en bovendien bezorgt het me een ochtendlijke wandeling door het park. Op dit moment is dat een zeer herfstig park. Een lekker windje blaast de bladeren van hun takken, tenminste die bladeren die er nog niet vrijwillig bij zijn gaan liggen. Ik leg de wandeling af kijkend naar de grond. Zo veel kleuren en vormen en formaten, een wonderbaarlijk tapijt badend in zacht ochtendlicht.
En dan scant mijn oog de korstjes van een witte boterham. Het is de vierkante onderkant van een dubbelgevouwen boterham netjes in het midden uitgebeten.
Een kindje zit aan de ontbijttafel te treuzelen. De mama zegt dat het zijn boterham moet opeten, het moet naar de school vertrekken. Het kindje heeft er geen zin in, is geïnteresseerd in het zakje met de gogo's, in het randje van de stoel, in het boekje van Woeste Willem. De mama rondt intussen haar ochtendritueel af en spoort het kindje aan de boterham op te eten. Zuchtend zet ze uiteindelijk het kindje in de auto mét het partje boterham in de hand. Ze rijden naar de school die in het park ligt en moeten dus het laatste eindje te voet afleggen. Zonder dat de mama het gezien heeft, laat het kindje de korst uit zijn hand glijden, tussen de herfstbladeren. De mama kijkt blij als ze merkt dat de boterham op is. Iedereen blij.
Ik stap in de auto en laat me door het drukke ochtendverkeer voeren.