Gewoon

"Ik heb u liever als ge wat beter gezind zijt. Ge zijt zo gespannen, ontspan u toch een beetje."
Zij kijkt hem aan, haar ogen lijken te zeggen: 'ik kan nu even niet anders' maar toch tovert ze iets van een verontschuldigende glimlach op haar gezicht.
"Relax, iedereen is te laat, het is niet erg dat wij ook wat later zijn, alles komt goed."
De dame achter de toonbank vraagt wie de volgende is en dat blijken zij te zijn. Zij heeft gisteren een bestelling doorgegeven en die komen ze ophalen.
Er verschijnt een kartonnen doos op de toonbank. De dame zegt toeschietelijk dat ze de kaas aan de ene kant heeft gestoken en het vlees aan de andere kant.
Allebei staan ze op hun tippen, met hun neus over de toonbank om in de doos te kunnen kijken. De verbazing spreekt uit hun lijven. Zo'n hoeveelheid!
"Wat heb jij allemaal besteld? Dat kan toch niet voor ons zijn?"
De dame haalt er voorzichtig het briefje van de bestelling bij.
"Ja mevrouw, u geloof ik wel, ik geloof haar niet."
Waarop zij hem aanspoort: "Kom Filip, betaal nu maar gewoon, we zijn al te laat."
Hij lacht om dat woord 'gewoon' en kijkt de dame vragend aan. Die zegt vriendelijk: "Dat is dan zestig euro."
"Zestig euro?!" en hij kijkt zijn vrouw aan met een blik die zegt dat hij het nu zeker weet dat ze niet helemaal in orde is.
Achter elkaar dribbelen ze de winkel uit, op naar het feestmaal.
Wij blijvend lachend achter, toch wel heel erg benieuwd naar het aantal eters, maar toch ook zeker dat ze voor de rest van de week zelf verder kunnen. De 'in-de-gloria-momenten' liggen overal voor het grijpen. Leve de mensen die steevast te veel bestellen voor feestjes!