"Wegwee is verkozen als ultieme Klarawoord," fluisterde iemand in mijn oor. "Dat is een woord voor jou, nadat je zoveel bent weggeweest, zul je daar misschien wel last van hebben. Is dat niets voor je blog?"
En kijk, ik heb inderdaad wel eens last van wegwee. Zo'n moment waarop mijn hele lijf roept: 'inpakken en wegwee-zen!' De horizon roept, het leven achter de einder roept, het straalt aantrekkelijkheid uit. Ik wil overal zijn maar niet hier. Want ginder ver is alles nieuw en vers en spannend. Daar is alles mogelijk wat hier niet kan. Daar woon ik in een huis met een veranda rondom, met groen in de tuin, met breed zicht op de zonsondergang, elke dag opnieuw. Bovendien ben ik daar de vrouw zoals ik mezelf ideaal geboetseerd heb.
En dan?
Eenmaal daar wonend komt er weer een nieuwe golf van wegwee en wil ik weer vertrekken. Naar een andere plek, iets nog verser, malser en sappiger. Of zou ik dan liever terug willen, terug naar mijn klokketoren, naar de klei waaruit mijn leven getrokken is? Zou er in mij evenveel wegwee als heimwee schuilen? Wellicht hebben die elkaar nodig als yin en yang, kwestie van evenwicht te bewaren.
Wegwee, het tegengestelde van heimwee.
Alvast ook een woord waar vrouwen in volle barensnood niets van willen weten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten