Dansende dialoog

Een feestje. De tafels staan aan de kant geschoven en de discobar bereidt zich voor op een avondje muziekgeweld. De zaal heeft er alvast zin in en ik ook. Ik ben gekomen om te dansen en ben duidelijk niet de enige. Zelfs tijdens de opwarming met kinderdisco proberen al enkele volwassenen de dansvloer uit.
Onder de dansers is er een jongen bij van een jaar of dertien. Ik zag hem binnenkomen, de zaal scannen en vrijwel meteen begon zijn lijf te bewegen. Niets acclimatiseren. Niets eerst even iets drinken. Een jas uitdoen kan nog net. Dan smijt hij zich vol overgave op de dansvloer. Het is een lust voor de ogen om naar hem te kijken. Hij danst zijn eigen dans, geen bekende bewegingen of herhalende patronen. Hij gebruikt zijn hele lichaam en gooit zich in de muziek. Geen terughoudendheid, geen notie van 'wat zullen de mensen van me denken?' of 'de hele zaal kijkt, ik zal me maar inhouden'. En toch sluit hij zich niet af, hij maakt contact met de dansende mensen om hem heen. Hij maakt imiterende bewegingen of hij wordt nagebootst. Soms maar een seconde, soms een langere dialoog in de dans. Dat zijn leuke momenten van ontmoeting samen op dezelfde muziekgolf.
Ik heb bewondering om zoveel body, zoveel vertrouwen. Het valt niet alleen mij op. Anne staat mee te kijken en wat later vraagt ze hem hoe hij dat doet, zo dansen, waarop hij zegt: 'Gewoon mijn ogen dicht doen en beginnen'.
Dat lijkt mij niet alleen op de dansvloer een waardevolle raad te zijn.

Aandacht

Soms komen de juiste mensen op je pad om je net dat te vertellen waar je die dag behoefte aan hebt. Zonder dat je er je daarom bewust van was dat het nodig was om een boodschap te ontvangen. Zo kreeg ik de volgende boodschap op een zilveren dienblad: Wat je aandacht geeft, dat groeit.
Ik kende ze al, maar herhaling doet deugd.
Een plant groeit als je hem water geeft, hem bijmest, in de zon zet (of juist niet) en er tegen praat. Een kind dat aandacht krijgt, geknuffeld wordt, eten en liefde binnenkrijgt, dat groeit. Negatieve gedachten groeien en worden een lelijke lawine als je ze aandacht blijft geven. Vriendschap groeit als je er aandacht aan schenkt, een brief schrijft, iets afspreekt, eens belt. Er zijn natuurlijk nog veel zaken die groeien als je ze aandacht geeft, dat laat ik verder aan je eigen fantasie over.
Waar geef ik aandacht aan in mijn leven? Wat vind ik belangrijk? Ik kan daar veel over praten, een mening over hebben of goede intenties uitspreken. Maar sla eens een pagina van mijn agenda open. Besteed ik mijn tijd aan dat wat ik belangrijk vind? Soms wel. Ja? Hoera dan! Maar als ik stilte en rust belangrijk vind en ik kijk naar mijn overvolle agenda, waar past dat dan nog? Of ik wil een gezond en lekker lijf maar mijn agenda staat vol dinerdates en zittende hobby's. Ik zou kunnen denken: 'werk aan de winkel', maar ik let wel op! Want als ik te veel aandacht ga besteden aan mijn agenda, dan gaat hij ook groeien. Dan wordt hij alsmaar dikker, met meer afspraken, nog meer to-do-lijstjes en meer contactpersonen. Ik durf er nog amper naar kijken of hij boert weer een extra bladzijde op.
Zou een leven zonder agenda dan een kalmer leven opleveren?

Ontroering

Vrouwmus heeft zich tot een bolletje opgeblazen in een hoek onder de heg. Haar kop zit tussen haar veren en ze kijkt verdrietig uit haar zwarte bolle oogjes. Manmus komt naast haar staan met een worm maar zij hapt niet. Hij haalt een lekkere kever maar zij hapt niet. Hij wrijft z'n veren tegen haar maar zij schudt hem van zich af. Hij legt een blaadje over haar heen, maar dat glijdt als water van haar af.
Alles wat hij doet of zegt, lijkt het alleen maar erger te maken. Ze trilt en ze kijkt steeds droeviger.
Manmus gaat een eindje vliegen en laat haar stilletjes doen.
Later komt zij terug op wat ze toen voelde, daar onder de heg. Ze zegt dat ze niet gesust wil worden met een worm of een kever. Ze wil gehoord worden. Manmus kijkt haar aan en herhaalt de woorden die hij toen sprak, legt uit wat hij met die lekkere kever bedoelde.
En dan breekt vrouwmus haar bolletje open. Ze voelt hoe die woorden ergens landen op een plek in haar lijf die ze niet kan benoemen. De bolle oogjes kijken zachter en haar snavel gaat lichtjes open. Ze blaast haar veren tot een zachte dons en vlijt zich tegen hem aan. Zo zitten ze daar tussen hun favoriete stammetjes van de heg stil te kijken naar de roze avondlucht terwijl ze beiden een traan wegpinken.

Stofvrij

Hoe deze kennis in mijn hoofd belandde, weet ik niet. Ergens gelezen, van iemand gehoord? In elk geval weet ik dat het bij de Chinezen een traditie is om de laatste dagen van het jaar grote schoonmaak te houden. Zo kan er geen stof meeglippen door de kier van de deur naar het nieuwe jaar. Een proper huis om een proper jaar te starten. Dat heeft me dit jaar geïnspireerd om hetzelfde te doen.
Ik ben immers een krak in het verzamelen van stof en vooral van papier. In alle formaten en kleuren: oude kranten, nog oudere tijdschriften, kassabonnetjes, facturen allerhande, kattebelletjes, flyers,... Je kan het zo gek niet bedenken of het blijft aan mijn handen kleven of in mijn tas steken. Tijdens korte, wekelijkse opruimacties leg ik de oogst op een stapel. Want stapels ogen ordelijker. Een stapel lijkt alsof je weet wat er allemaal op elkaar ligt. Die ene stapel groeit, wordt noodgedwongen een tweede stapel (anders glijdt alles van de tafel af) en vaak een derde, maar die bouw ik dan op een andere plek. Soms zoek ik nepoplossingen en berg ik al die interessante, noodzakelijke informatie op in een kleurrijke doos die bij mijn interieur past. Dat is echter een tijdelijke oplossing, dozen hebben een beperkte capaciteit. Het is bovendien ook gevaarlijk, zeker als het papier een overschrijving betreft.
Ik ben deze stapels te lijf gegaan, met de wilskracht van een peuter die 'neen' heeft leren zeggen. Geen papieren zakje, kartonnen doos of post-itje was nog veilig. Ik heb opgeborgen, weggegooid, gepoetst, gestofzuigd. Ik bracht orde in kasten-chaos en haalde het stof achter de kachels vandaan. En dan heb ik op de allerlaatste dag van 2009 ook mijn lijf grondig opgeblonken. Het Turkse stoombad en de panorama-sauna hebben mij hier wonderwel bij geholpen.
Een stofvrij huis en propere poriën, ik ben klaar voor 2010!