Stress

Spirit, dat is de eetplek waar we zitten. Je kuiert langs een overheerlijk buffet, schept op wat je maar wil en betaalt aan de kassa het gewicht van je eten. En dan zoek je een vrije tafel.
Naast ons zet zich een koppel met een hond. Een leuk beest, maar wel wat zenuwachtig. Het draait zich de hele tijd met zijn les vast rond de stoel- en tafelpoten. Het vrouwtje schuift de hele tijd op haar stoel om tegen de hond te praten, om te zien wat de hond doet, waar de hond is. Zij is sportief gekleed, het lijkt van ver op een outfit waarmee je op safari kan. Een halflange broek, een vestje zonder mouwen met heel veel handige zakjes en stevige stapschoenen aan. Een hele boel rimpels sieren haar gezicht, dat er verder erg bleek uitziet. Haar man lijkt net van de golfbaan te komen waar hij een lekker partijtje gespeeld heeft, in de zon. Vers gewassen, bruin kleurtje, mocassins aan, haar netjes naar achter gekamd en keurige kleren aan.
Ze praten en de zin "Jolien vindt dat ik stress heb, vind jij ook dat ik stress heb?" valt plompverloren in mijn oren. Dit wordt leuk. "Ja, dat vind ik ook", antwoordt hij vlot, zonder er ook maar een seconde over na te denken. "Hoe lang vind jij dan al dat ik stress heb?" wil zij weten. "Een jaar of twee", zonder verpinken, zonder emoties. Zij spert haar ogen open. "Twee jaar al? En je zegt me niks. Hoe kom jij nu op die twee jaar?" Waarop hij kalm:"Nou ja, je gaat al twee jaar door met hollen, zonder er ook maar een paar dagen tussenuit te zijn geweest." Daarop valt zij stil. Ze kijkt naar haar bord, naar de hond en eet zonder veel smaak verder. Haar schouders die net nog strijdlustig stonden, lijken wat te hangen. Ze zucht. Ze zijn klaar. Hij betaalt de rekening en wandelt naar buiten terwijl zij de hond en de stoel ontwart. Met korte passen beent ze achter haar man aan.