Boekenplank

Er zit orde in mijn boekenkast. De hardcovers staan stevig bij elkaar op een plank, de kleurige paperbacks op een andere plank. Dan heb je nog pockets, kinderboeken, reisboeken, boeken van allerlei slag en last but not least dé plank met de spirituele boeken.
Dat is een volle plank met gewichtige boeken, dunne boekjes die wankel op hun bladen staan en oude, moeilijk verteerbare exemplaren. De Bijbel mag gemoedelijk naast de Bhagavad Ghita, Krishnamurti ruggensteunt Toon Hermans en Gandhi kan wat kleur betreft wel naast Power Yoga.
Titels lachen je toe: Pluk de dag, Met hart en zinnen, De laatsten zullen de eersten zijn, De kracht van het nu... Ze stralen een belofte uit. Een belofte van een vlot en licht leven. Een veld vol madeliefjes met eeuwig lachende, gezonde mensen die al lang hebben afgerekend met hun twijfels, afgunst, haat en nijd. Evenwichtige mensen die hun angst een plaats weten te geven.
Boeken waarbij je voluit denkt: 'Ja, ik wil!'
Zaak met die plank en die boeken is, dat het meestal de boeken zijn waarin ik enthousiast begin, maar die ik nooit beëindig. Ik strand zo ongeveer na het eerste hoofdstuk, haal soms de eindmeet van het tweede, maar uitlezen is me nog niet gelukt.
Ik lees blijkbaar liever De Boekendief van Markus Zusak (op de plank met de geleende boeken) dan pakweg Het evangelie van Thomas.