Boosheid ligt op mijn lever. De lever hoort bij de lente, en aangezien ik de laatste tijd erg boos ben, heeft mijn lever dubbel werk. Naar het schijnt hangt elk orgaan bovendien samen met een zintuig en bij de lever zijn dat de ogen. De mijne voelen dan ook zwaar en vermoeid, met oogleden die voortdurend als te zware kofferdeksels willen dichtklappen.
Een mogelijke remedie is: jezelf fysieke ruimte gunnen. Ergens naartoe gaan waar je ogen ver kunnen kijken zodat zij én je lever rust krijgen.
Op naar de Kalmthoutse heide.
Wanneer ik op mijn blote voeten door het heidezand loop – dat zelfs in dit aprilzonnetje al lekker warm voelt – komen er twee jonge kerels aan gefietst.
‘Dat was een echte!’ hoor ik de laatste naar de eerste roepen als ze me voorbij zijn. (jaja, wind kan stemmen ver dragen…)
Ik lach bij mezelf, beschouw het alvast als een compliment en vraag me dan pas af wat hij eigenlijk zou bedoelen.
Een echte mens? (gelukkig maar) Een natuurliefhebster, een alternatieve freak, een echte wandelaarster, een echte gek op blote voeten?
Tot een vriend ’s avonds opmerkt: een echt hert misschien?
Dat is het.
Gegroet
Heidi het Hert
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Heidi heeft het gedaan. De vriend van je vriend glimlachte breed, klikte op de link in de mail en belandde in het opengeslagen deel van Heidi's hoofd. Hij vond het mooi. Om veel redenen, de eerste twee zijnde: de eerlijkheid en de schrijfstijl. Allebei van een hoog niveau. Die twee hand in hand zien lopen maakt de wereld weer nét iets schoner. Dus: Hoera, driemaal hoera, hiep hiep hoera. Voor Heidi.
Ik voel het warme zand met je mee, wanneer ik je lees. Zo zacht. Zo lief. Zo breekbaar.
Laat je letters hier maar spelen, en zoeken. Misschien geeft het ruimte in je hoofd voor andere dingen. En laat die plaats dan maar meteen weer dichtslibben met roze, groen en lichtblauw :-)
In ieder geval kom ik graag nog eens terug... met mijn blote voeten in 't zand lopen. Heerlijk.
zoen,
LL
Een reactie posten