Flinke single

Een housewarmingfeestje. Veel volk, bekend en onbekend, dat praat, rondkijkt en drinkt. Ik geraak in gesprek met een vrouw van mijn leeftijd die een huis heeft gekocht en zwaar aan het verbouwen is. Zij gaat een harde en koude winter tegemoet. Een tweede vrouw zet zich bij ons, zij heeft net een appartement gekocht en vindt schilderen al meer dan genoeg arbeid. En tot slot staan we daar met vier single vrouwen, allemaal een huis of appartement gekocht en aan het verbouwen of herinrichten.
Dan wordt het me allemaal te veel. Na wat gemompel over hoofdpijn, grijp ik mijn jas en ren de trappen af, naar buiten, frissen lucht. Op mijn fiets begin ik inwendig te razen. Waarom zitten wij verdorie als volwassen vrouwen in ons eentje in een huis? Dat klopt niet, waar is de man? Wat doen wij met z’n allen zo dapper, ons leven alleen levend. Onszelf overtuigen dat het ook wel voordelen heeft, dat het zo ook wel kan. We zijn flink en gedragen ons voorbeeldig, we hebben het leven in onze hand. De media spelen in op de zelfstandige, reisgrage single. We zijn zelfs ontdekt als marktsegment: éénpersoonsgerechten, speed-daten, singlereizen, …
Die verhaaltjes hebben ze mij niet verteld toen ik een klein meisje was: en Assepoester bleef als sloorke in het huis van haar stiefmoeder kuisen tot ze 30 werd. Als oude vrijster ging ze alleen op een kamertje wonen dat ze knus had ingericht, helemaal volgens haar eigen smaak, niemand om rekening mee te houden, dat was wel net zo handig. Ze had goede vrienden, een fijne job, geen man of kinderen en leefde nog lang en gelukkig.
Ooit gelezen? Natuurlijk niet, er kwam altijd wel ergens een prins vandaan. Kwam hij niet uit een koets getoverd of op een paard voorbij gesneld dan was hij een ‘tot-prins-te-kussen-kikker. Slimme truken allemaal, alleen niet meer zo bruikbaar in de huidige tijd.