Sinterklaaskoekjes

Ik keek vanavond uit mijn raam en dacht even dat er ergens een brand woedde. Een rode gloed viel over de daken en scheen mijn kamer binnen. Een onwezenlijk licht op dit moment van de dag en met deze bewolking. Tot ik mijn hoofd buiten stak en zag dat er een kier in de wolken was, een klein gleufje. Dat gunde me even een blik op het ondergaande-zon-geweld dat zich achter de wolken afspeelde.
Mij hebben ze vroeger wijsgemaakt dat Sinterklaas dan koekjes aan het bakken is. Een wijsheid die ik met plezier verder vertel en waarin ik graag blijf geloven. Ik zie hem staan aan een groot houtvuur waarvan de vlammen gretig aan zijn baard willen likken. Zijn mijter ligt casual naast hem op zijn troon en de zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd. Sinterklaas zijn is hard werken. Om nog maar te zwijgen van de helse tochten over de Vlaamse daken, vooral de evenwichtsoefeningen die puntdaken vereisen. Lang leve de platte daken zoals het mijne!
Maar goed, die wolken dus en de zon en al dat rood. Ze geven mij een mooi excuus om de zonsopgang én de zonsondergang mee te maken. Vooral die laatste want ik ben geen ochtendmens, maar de Sint maakt lange dagen. En zijn werkzaamheden vragen toch een kleine vorm van opvolging. Ik offer mij dus op - iemand moet het doen. Zo kan ik mij wentelen in het trage tempo van de dagen. Bewust de overgang van dag naar nacht meemaken, doet me immers vertragen. Het geeft me elke dag een afspraak, een rendez-vous met de aarde waarop ik weer die hele dag heb rondgelopen, rondgerend, gestruikeld ben, kortom: geleefd heb.