Maanziek

We hebben net de volle maan achter de rug en dat heb ik weer geweten: ik ben wakker op momenten dat een andere mens zijn bed opzoekt. Ik weet met mezelf geen blijf. Er ruist een dwingende stroom door mijn aders die me koortsig bezig laat zijn. Eb en vloed van het leven zijn nadrukkelijker aanwezig.
In de afdeling materniteit van ziekenhuizen beweert men dat er meer baby’s geboren worden tijdens nachten met volle maan. Politiemensen beweren dat er meer vreemd volk buitenkomt bij volle maan. Ik heb zelfs ooit iemand die op een krantenredactie werkte horen zeggen dat volle maan meer gekke telefoontjes oplevert van mensen die vreemde feiten en verhalen opdissen. Films en verhalen voeren personages op die veranderen in weerwolven en huilen, enkel als het volle maan is.
Voor mij is het duidelijk dat volle maan ‘iets doet’ met de mensen. En zo gek vind ik dat niet eens. Als je bedenkt dat de getijden van de zeeën en oceanen op deze planeet onderhevig zijn aan de stand van de maan dan is het niet eens zo gek om te bedenken dat wij mensen er ook onderhevig aan zijn. Wij bestaan immers voor 70% uit water.
Onlangs zat ik op de achterbank van een auto die door de nacht reed en naast mij zat het tweejarig zoontje van een vriendin. Plots vraagt hij: ‘Wat is dat bolletje daar?’ en ik denk dat hij het over een straatlantaarn heeft. Ik buig me naar zijn raam om goed te kijken en daar prijkt in volle glorie: de maan, het bolletje.
Janneke Maan heeft plaats gemaakt voor Bolleke Maan. Doe ze nog eens vol!