Pianissimo

De jaarbrochure van De Singel in Antwerpen, dat is een heus boek en voor een leek niet zo evident om te lezen. Gelukkig hebben zij zelf enkele abonnementen samengesteld die hun overaanbod als lekkere, hapklare brokken presenteren. Eén zo’n smakelijke brok heb ik in mijn bezit: abonnement nummer 19 met de eenvoudige, welluidende titel ‘Piano’. Voor de luttele 48€ krijg ik “vijf gerenommeerde meesterpianisten en één verrassende nieuwkomer”. Voor mij dus zes verrassingen, want ik ben een vreemde eend in de bijt waar het piano-optredens betreft.
Af en toe nieuwe werelden ontdekken houdt een mens wakker. Dus zo beland ik op een avond in de schouwburg vol verwachting over wat komen gaat. Boris Berezovski geldt volgens het Singelboek immers als dé coolste pianist van het moment. Die titel geeft echter geen enkele garantie tegen rampspoed: Boris heeft zijn schouder ontwricht en wij krijgen een vervangend programma. Een Bulgaarse dame, of ze kan ook Roemeens zijn geweest met een welluidende naam die me niet meer te binnen wil schieten. Mijn excuses aan de dame in kwestie, ik ben niet zo goed in namen en nationaliteiten. Een jongedame dus, 28 jaar, kijk, zoiets weet ik nog wel, voorzien van het nodige gewicht om een immense vleugelpiano te kunnen hanteren en bedwingen.
Die avond ontdek ik hoe heerlijk een piano-optreden is, hoe ontspannend, hoe verbeeldend, hoe allesomvattend. Ik luister en ik kijk en ik hou van de beelden die me vergezellen.
Een stevige, gespierde menner zit op de bok van een donkere, statige koets. De koets maakt een helse rit door een winterse vlakte, de paarden briesen, stoomwolken komen uit hun neusgaten, het zweet schiet in flarden van hun flanken. Ze hangen twee per twee in hun span, in vier rijen, de eerste paarden verdwijnen in de ijzige mist. Het zicht is slecht en de avond valt. De menner is volledig gefocust op het paardenspan. Hij geniet ervan om zoveel geweld en zoveel kracht in bedwang te houden. Loslaten en aanspannen tegelijk, de timing exact aanvoelen, de kleinste verandering voelen in de teugels. Het is een schouwspel dat ongeloof wekt, verbazing en verwondering. Vakmanschap van het meest pure soort.
Het publiek denkt er net zo over. De jongedame wordt beloond met een staande ovatie en de vraag naar bis en tris nummers.
En dat voor iemand die ’s ochtends onwetend wakker werd. Onwetend over het feit dat ze die avond in De Singel zou concerteren.