Slapend geluk

Een auto raast door de nacht. Langs de autosnelweg flitsen bomen voorbij en tussen de bomen hangt telkens een flard van de maan. In de auto zitten wij, een kleine familie: grootouders, ouders, twee kindjes en een tante. We komen van een groot familiefeest waar het laat geworden is en rijden huiswaarts.
Eén kindje is al op het feest in de zetel in slaap gevallen en zij probeert die slaap in de auto verder te zetten. Haar armen en benen testen elke mogelijke positie uit, maar geen enkele is lang vol te houden. Telkens als de auto remt, valt haar hoofd naar voor en wordt ze weer wat wakkerder. Ik heb mijn sjaal over haar gelegd zodat de warmte rond haar lijfje blijft hangen en haar de illusie van geborgenheid van een echt bed geeft. Op mijn schoot zit het andere kindje, de jongste van twee, bij het begin van de rit nog klaarwakker en gezellig babbelend. Zijn praten wordt echter steeds rustiger en rustiger tot het uiteindelijk stilvalt, zoals het laatste streepje zon dat aan de horizon verdwijnt.
Mijn gedachten dwalen af naar de talloze malen dat ik als kind in slaap viel tijdens familiefeestjes. Ik zat dan op de schoot van mijn moeder of vader, met mijn hoofd tegen de klankkast van hun borstkas. Mijn oor was een grote schelp die versterkt het bonzen van hun hart opnam. Zo belandde ik in een slaapland waar alles goed was en waar het eeuwig laat was. Stemmen klonken in de verte, kwamen even dichterbij en zonken weer weg. Soezend dreef ik door de late uren van de nacht de auto in tot uiteindelijk een echt bed met frisse lakens me als cocon omhulde.Heerlijk was dat toen en heerlijk is het nu om dat met oudere ogen gade te slaan. Ik lees wel eens dat je het geluk niet buiten jezelf mag zoeken, want als je het buiten jezelf legt, dan kan het wegvallen. Maar deze nacht in deze auto ligt het geluk wel buiten mij, het ligt slapend in mijn schoot, een blond jongetje geluk.