Positief denken

Voorbije week verjaarde een vriend van me. Een vriend die vorig jaar rond deze tijd te horen kreeg dat hij kanker had én dat hij 90 procent overlevingskans had. Negen mensen op tien genezen! Dat klonk veelbelovend en in zijn hoofd kwam het niet eens op dat hij misschien die ene zou zijn zonder overlevingskans. Het percentage verminderde echter naarmate de behandeling niet aansloeg en dit jaar was hij er niet meer op zijn verjaardag. Zijn gevecht en zijn positief denken mochten niet baten.
Aan positief denken wordt toch zoveel kracht toegeschreven? Dat van hem had verdorie een heel ziekenhuis kunnen genezen!
Niet dus.
Ik heb aan hem gedacht op zijn verjaardag. Zoals ik wel meer aan hem denk op andere dagen. En ik dacht aan zijn moeder, aan zijn petekind, zijn zus, zijn beste maten. Hoe die het nu ook allemaal moeten stellen zonder hem. Die hele tijd al, sinds hij gestorven is tot nu. Kerstmis, Nieuwjaar, zijn verjaardag,… En ik vraag me af of dat dan ‘niet sterven’ is: verder leven in de hoofden van diegenen die je achterlaat, maanden en jaren lang. Want op sommige dagen vind ik dat behoorlijk mager en kan ik me niet voorstellen dat hij daar iets mee kan.
Op andere dagen kan ik er rust bij voelen en zelfs een zekere aanwezigheid. Dan komt zijn aanstekelijke bulderlach me voor de geest, zonder enige moeite, dan hoor ik hem reageren op mijn verhalen en dan zie ik zijn handen een sigaretje rollen. Het doet me deugd dat hij er dan weer even is.