Nieuwe madam

“Zijt gij een nieuwe madam?”
Die vraag werd mij plompverloren gesteld. Of ik een nieuwe madam ben? Ik ondervond de neiging om filosofisch te worden. In de trant van mensen die herboren worden, zich als nieuw voelen. Een bergbeklimmer die op de top van de Mount Everest staat met zijn armen ten hemel en een gelukzalige uitdrukking op het gelaat. Zo iemand voelt zich volgens mij herboren. Maar zo voelde ik mij niet. Ik was met de fiets gekomen en had dus geen heldhaftige daad achter de rug. Hoewel je fietsen in de Driekoningenstraat toch wel in de categorie ‘gevaarlijke actie’ kan onderbrengen, maar ik had geen behoefte om een vlag neer te planten of mijn armen ten hemel te heffen. Dus wat dat betreft was het antwoord nee.
Ik had echter zo’n donkerbruin vermoeden dat het dat niet was wat de vrouw achter de balie wilde weten. Ze keek me aan zonder oprechte nieuwsgierigheid te uiten, eerder met een lege blik die hard werken en lichte stress verraadde. Ze was niet echt geïnteresseerd in wie ik werkelijk ben, laat staan in hoeveel van mij dan nieuw is en sinds wanneer.
De vraag hing in de lucht en ik zocht tevergeefs naar een pienter antwoord. Ik moest me inhouden om niet in lachen uit te barsten want het meest van al werkte de vraag op mijn lachspieren. Ook wel op mijn wenkbrauwen die licht fronsend en verbaasd in de hoogte gingen.
Toen begreep ik de vraag voor wat ze was en hoewel ik me niet nieuw voelde, was het juiste antwoord toch ‘ja’. Ik was immers niet de madam die de boeken had afgeleverd die de bibliotheekvrouw nu behandelde. Ik was de nieuwe madam die met nieuwe boeken stond te wachten om ze binnen te leveren. De oude madam was al tussen de boekenrekken verdwenen nog voor haar boeken goed en wel ingeleverd waren. In al haar concentratie had ze niet gemerkt dat de dames voor haar neus een spectaculaire verwissel-act hadden uitgevoerd.
Toen ik dan mijn materiaal mocht binnenleveren – want dat was niet meteen – vertelde ik dat de CD me zeer goed bevallen was. Erg rustige, mooie Chopin. Met een zucht wenste ze luidop dat die muziek in de bib gedraaid zou worden, dat ze die rust wel kon gebruiken. En ze knikte fatalistisch met haar hoofd in de richting van joelend kindergeluid dat uit de voorleeshoek opsteeg. Ik denk dat het bib-personeel nood heeft aan een vormingssessie ‘omgaan met stress’.
Een nieuwe madam heeft gesproken.