Een kleerkast, twee open laden vol T-shirts met alle mogelijke mouwlengtes. Topjes met spaghettibandjes, haltertopjes, kleine mouwtjes, lange mouwen, van elk is er minstens één te vinden. Ze liggen bovendien netjes geordend: de lange mouwen bij elkaar in de rechterlade, de rest in de linkse. Het is een heerlijk zicht: een mooie, oude, eiken kast met een grote spiegel staat stevig op haar poten en laat met lichte trots haar hebben en houden zien.In mijn blootje sta ik voor de kast, fris gewassen na een heerlijke ochtenddouche. Ik kies en combineer en verleg mijn kleren. Sommige dagen is er tijd nodig om tot een outfit te komen.
Zoals vandaag en dat gaat steevast gepaard met gedachten: 'Een zwarte bh past niet onder een wit topje.' ‘Laagjes, het is oktober, het zijn gekke temperaturen en dan zijn laagjes handig.’ Waarop een waterval aan beelden door mijn hoofd tuimelt. Hoeveel mensen zouden er op dit moment hun kleren aan het aandoen zijn? En wat met eskimo’s, hebben die ooit wel eens een warm moment dat zij ook in hun blootje kleren kunnen kiezen? Het laagjesconcept is voor hen waarschijnlijk een constante in hun leven. Onvermijdelijk komt ook het beeld van kleine hutjes met aarden vloer zonder kleerkasten die trots hun bulkende buiken laten zien. De laden van mijn kast schuiven ongemerkt wat naar binnen. Beelden van kamers die vestiaire of dressing heten, één paar schoenen op een platte, kartonnen doos, 1000 paren schoenen van Imelda Marcos.
Het beeld van de koude eskimo’s blijft hangen. Ik voel me baden in weelderige luxe, omdat ik in oktober, in mijn blootje, zonder de verwarming aan, sta te kiezen voor mijn kleerkast. Ik leef in overvloed.
1 opmerking:
Dag Heidi,
In mijn ogen klinkt liggen in een hangmat als de zon die door de bladeren piept: oorverdovend stil en met een glimlach. Tot ze begint te wiegen … dan word ik zeeziek.
Bedankt voor het doorsturen van je blog. Vanavond heb ik ‘m in één ruk uitgelezen. Verademend! Je schrijft verrassend vloeiend en in een correcte taal. Daar kan ik echt van genieten. Dat noemen ze talent, hé. Je schildert met taal. Da’s ook erg netjes. Je maakt niets vuil. En is zo opgekuist.
Vroeg of laat moet dit wel resulteren in een eigenhandig geschreven boek, het eerste dat je uitleest tot het laatste hoofdstuk ;-)
Als je ooit een tv wil kopen met antenne en zonder abonnement: ik weet er alles van. Ik ben altijd een antennekijker geweest, en zal dat ook blijven na 4 november, als het analoge signaal uit de ether verdwijnt. Niets dan voordelen: goedkoop en maar twee zenders. Maar weet dat het dan thuis nooit meer als vroeger zal zijn …
Storytelling als VTO-middel: dat zou nog eens iets voor jou zijn, niet? Of heb je die VTO-verhaaltjes al ergens liggen? Ik ben kandidaat.
Groeten. Luc
Een reactie posten