Zomerse geur

Ik fiets over de brug die me van deze kant van de Singel naar de ‘stad-kant’ voert, richting Berchem Station. Steevast fiets ik hier spook, omdat dat gemakkelijker is aan de volgende lichten en zo win ik tijd. Denk ik. Naast dat deel van het fietspad staan steeds grote, logge opleggers van vrachtwagens. Als mannen met een te brede borstkas nemen ze een groot deel van de weg in. Het geeft mij als fietser slechts een millimeter plaats tussen de diepte van de Ring en hun brede lijven. Bovendien verspreiden ze soms de zeer onsmakelijke geur van een slachthuis dat net is uitgekuist maar waar de stank van uitwerpselen nooit weggewassen geraakt. Een geur die zelfs in mijn ogen prikt. Ze zouden een waarschuwingsbordje moeten zetten waarop een neus met een knijper prijkt.
Tijdens zonnige dagen – zoals die van het voorbije weekend – komen de geurvlagen nog hardnekkiger op je af. En net op het moment dat ik mij in die kleine fietsruimte wurm, passeert er in de tegenovergestelde richting een voetganger. En wat voor één. Een man op leeftijd die zo uit een upper-stiff-lip Engelse serie lijkt weggelopen. Keurig in pak, haren netjes in de plooi gevouwen en gelaatsuitdrukking op hoffelijk maar ondoorgrondelijk. Het kan niet anders dan dat deze man hét ook geroken heeft, maar hij geeft geen krimp.
Terwijl ik verder fiets, mengt het beeld van de man zich in mijn hoofd met de geur en stel ik me voor dat hij die geur verspreidt. Ik lach, het zou mijn waarneming van de man drastisch veranderen. Dat kopje thee samen kan hij op zijn buik schrijven!
Het zou een fijn experiment zijn om mensen zijn beeld te laten zien en hen stiekem ook wat onsmakelijke geur te laten opsnuiven. En hen vervolgens het beeld van een sjofele, vuile man met zwarte nagels en een tand te weinig te laten zien en hen tegelijk de nieuwste geur van Issey Miyake te serveren. Ik ben benieuwd welke denkbeelden er dan in gang gezet worden. Wat zou er winnen: beeld of geur?