Trage rits

Alles verloopt traag vandaag. Zelfs als ik sneller zou willen, het zou niet kunnen. Gelukkig val ik helemaal samen met dit trage tempo van de dag.
Ik heb net boodschappen gedaan. Uiteraard stond ik in een eindeloze rij aan de kassa, een rij die toevallig net vandaag het traagste vorderde. Geen haar op mijn hoofd dat er zich echter druk om maakte en nu sta ik al een halve eeuw mijn boodschappen in mijn fietszakken te ordenen. Hoe verdeel ik het gewicht gelijkmatig over de twee helften zodat ik straks niet thuiskom met één zak die tegen de grond hangt en de andere die ongemakkelijk op de bagagedrager ligt. Dat houdt me bezig en verder ook de vraag wat er nog bij in mijn handtas kan.
Intussen zie ik al de hele tijd vanuit mijn ooghoek een jonge kerel van een jaar of 13 aan zijn fiets staan prutsen en aan zijn kleren. Hij wil bestudeerd stoer overkomen maar je ziet in één oogopslag dat hij bij de eerste aai luider gaat liggen spinnen dan de gezelligste kat. Zijn kleren overtreffen de gekste patronen, zoiets als streepjes en bolletjes en zwart-wit-effecten tegelijk.
Ik buig voorover om mijn fietsslot los te maken en als ik me weer rechtzet, staat hij tegenover mij op het voetpad. Mijn ogen hebben hem helemaal gescand: zijn schoenen, zijn broek, zijn jasje, zijn gezicht. We kijken elkaar recht aan, hij gaat met zijn hand door zijn haar en alsof hij dat elke dag doet, vraagt hij mij: ‘Zie ik er goed uit?’ De vertrouwelijke en open toon van de vraag verwacht van mij een uiterst eerlijk antwoord. Ik glimlach en zeg: ‘Absoluut, maar ik zou wel de rits van je broek dichtdoen.’
Zijn ogen verbreden maar onmerkbaar snel herstelt hij zich. Zonder gène ritst hij zijn broek dicht, bedankt me en stapt vol zelfvertrouwen verder.