Twijfel vreet

Twijfel vreet alles kaal. Het vernietigende werk van orkanen en zandstormen verdwijnt in het niets bij wat twijfel kan aanrichten. Zoals ratten gangen graven, eindeloos, tot een heel dorp instort en in die gangen verdwijnt, zo vrat twijfel een holte in het lijf van de meest moedige man van de wereld.
Een krater van jewelste, niet te dichten, niet te meten zo groot. Daar waar zijn dappere hart zat - en dan net er onder - zag je een gapend gat van wel tien wolkenkrabbers diep.

Hij heeft die leegte willen vullen, natuurlijk wilde hij dat, hele dagen dacht hij aan niets anders. Maar elke gedachte riep een nieuwe gedachte op en liet hem steevast besluiteloos achter. Als dappere man werd hij er gek van, twijfel won altijd. Zijn verstand kon met niets toepasselijks op de proppen komen.
Een tijdlang is hij dan dramatisch beginnen eten. Reuzenporties die uit één van zijn twintig ijskasten kwamen, stonden op zijn tafel uitgestald. Rustig maar gestaag werkte hij die naar binnen tot hij besefte dat de holte niet zijn maag betrof maar een andere, onbenoembare plek in zijn lichaam.
Een plek die soms gevuld werd met indrukken van buitenaf. Als hij een mooie vogel zag, vroeg hij zich af of het beeld ervan zou passen, een fikse bomenrij leek veel te groot en van een wolkendek wist hij niet hoe het te vouwen. Hij probeerde het te vullen met het huilen van een jonge vrouw, met de tranen van een kind, de klanken van een accordeon. Omarmingen noch omzwervingen brachten echter blijvende redding.

Uiteindelijk heeft hij het gapende gat kunnen vullen met het licht van een toevallige kaars. Dat licht vulde de hele krater en ontstak een sprankel verlangen in hem, net groot genoeg om zijn twijfel een hak te zetten.
Het was een klein verlangen, niet meer maar vooral ook niet minder.