Hartstocht

Mijn hart werkt perfect. Ingebed in de duisternis van vlees en bloed, klopt het, al mijn jaren aan een stuk. Soms wat harder, soms wat zachter. Het doet me blozen, het geeft ritme aan m’n leven en het gaat verder geen kant op. Een trouwe metgezel. Ik kan me geen beter hart wensen.
Maar mijn hart heeft ook geleerd stil te zijn. Eigen wensen houdt het voor zichzelf. In het zachte ritselen van mijn aderen hoor ik het fluisteren. Tintelingen in mijn vingers prevelen een stille boodschap. Rillingen langs mijn ruggengraat maken me duidelijk dat mijn hart zich roert. Met mijn oor kan ik echter niet tot bij mijn hart en er is niemand die in mijn plaats kan luisteren. Wanneer heb ik mijn hart geleerd om zo stil te zijn?
Want mijn wens is om hartstochtelijk te leven. Hartstocht: ik bekijk dat woord, proef het, laat het een tijd op mijn tong liggen. Ik vraag me af wat het is en of het tocht in de kamers van mijn hart. En of dat dan wil zeggen dat de deuren op een kier moeten staan. En is dat wel gezond, al die kieren en gaten en de wind die daar overal door kan?

Een minimum aan isolatie lijkt me een goed idee en misschien kan ik de tochthond af en toe eens voor een andere deur leggen.