Met deze hitte is er om 23u geen haar op mijn hoofd dat aan slapen denkt. Fietsen, dat is het beste, dan maak je zelf wind en heb je tenminste het idee dat je een beetje afkoelt. Nog beter: fietsen over de kaaien langs de Schelde. Midden op die kaaien staan hekken. Er is gelukkig een kleine opening die fietsproef is. Twee mannen komen van de andere kant. 'Mevrouw, dit is de péage. Je moet betalen. Pas op, niet te snel rijden, want je komt er nog een tegen.' Ik glimlach, ze dragen allebei een oranje t-shirt. 'Je kent dat toch, een péage?' 'Jaja, dat ken ik zeker.' Ik fiets verder over de donkere kasseien.
En dan doemen ze op, onverwacht, vanuit het donker: de masten van de zeilschepen die al aangemeerd zijn voor de Tall Ships Races. Dat was even uit mijn gedachten gegaan, maar ik ben blij dat mijn wielen me hier gebracht hebben. Dit is dan ook het ideale moment om te komen kijken naar wat er al ligt. Niet op de dag zelf als er tienduizenden komen kijken. Nu kan ik met gemak met mijn neus tot tegen de schepen en rustig alles bekijken. Al dat hout en die touwen, de lengte en de hoogte. Ze zijn indrukwekkend en ik beeld me in dat ik op een wilde zee zit met schuimende golven en de punt van het schip klieft er dwars doorheen. Een machtig gevoel moet dat geven. Tot ik het me zo realistisch kan inbeelden dat ik besef dat ik tegen dan als een angstig haasje in een kleine kajuit zal schuilen. De grootsheid van open zee, ik ken ze niet en ik bekijk nieuwsgierig de zeemannen en zeevrouwen op deze schepen. Wat zouden zij al hebben meegemaakt met hun schip?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten