Verleden

Fietsen op een zwoele zondag. Ik ga weer huiswaarts en probeer een nieuwe route uit. Die brengt me onverwacht langs het kerkhof waar mijn grootouders begraven liggen. Automatisch parkeert mijn fiets zich aan de ingang.
Daar sta ik, aan hun grafzerk. Ik heb hallo gezegd en nu wil ik iets doen, ik wil er niet zomaar staan. Maar om iets te doen, denk ik dat ik materiaal nodig heb. Een borstel, een emmertje, een vod, ik heb niets bij me. Zo gaat dat met onverwachte bezoeken, daar ben je niet op voorbereid. Tot ik besef dat ik dat materiaal helemaal niet nodig heb. Ik begin gewoon. Mijn handen zijn mijn instrumenten, mijn vingers en handpalmen werken perfect. Daarmee kan ik wrijven, afstoffen, vegen en veel meer. Bovendien liggen rondom de zerk blaadjes die perfect mee kunnen vegen. Ik kan zelfs kiezen tussen natte en droge blaadjes, naargelang het werkje dat ik wil doen. Dikke, witte, gedroogde vogelpoep gaat er af, het tegeltje met de foto wordt ontmost, de aardenwerken bloempot wordt schoongespoeld onder een kraan.
Terwijl ik zo bezig ben, voel ik de draden van vorige generaties tot in mijn lijf lopen. Ik voel vele levens, toevallige ontmoetingen, verleden verhalen. Allemaal mensen die geleefd hebben, die risico’s genomen hebben, die hebben liefgehad. Allemaal gebeurtenissen die mee geleid hebben tot mijn bestaan. Ik kijk naar de tegel met de foto van mijn grootouders. Het is een bekende foto, hij staat in mijn geheugen gegrift. Dat paar, die mensen, die glimlach, die blik, die kledij, ik herken het allemaal. Het zegt me dat alles goed is, dat elke keuze geschiedenis schrijft op een manier die je nooit van tevoren kan weten.