Hondse dag

Met de fiets aan de hand ploeg ik door een grasveld. De zon schijnt, thee een appeltaart wachten als beloning. Plots voel ik iets zachts onder mijn linkervoet die tijdens het stappen naar achteren wegschuift. Dit kan wel eens het begin van iets onaangenaams zijn. Iets onaangenaams zoals een koude druppel recht in je nek, een haar tussen je boterham of… hondenpoep! Jawel,het laatste, waarvoor ik in hometown Antwerpen steeds zo beducht ben, maar hier in een Rotterdams park mijn focus niet had scherp staan. Die ene stap was zo stevig en vakkundig dat mijn hele sandaal nu onder stinkende gele hondenpoep zit. Die brij is zelfs door de gaatjes van mijn sandaal gedrongen zodat er ook gele vlekken op mijn voet zitten. Absoluut afschuwelijk vreselijk dégoutant. Andere woorden zijn hier niet voor. Vanaf dat moment staat mijn dag in het teken van de hond, en neen, dat is geen sterrenkundige uitspraak.

Rotterdammers houden blijkbaar van honden en dat is nog zacht uitgedrukt. Op het strand aan een meer lopen bijna evenveel honden als baasjes. Blijkbaar is een hond per gezin ook wat weinig, liefst een klein hondje voor mevrouw en een stoer exemplaar voor meneer. Al deze honden snuffelen graag aan elkaars kont, houden van een goed robbertje vechten en lopen liefst over andere mensen hun handdoeken heen. Of beter nog: als ze uit het meer komen,schudden ze zich eerst uit temidden van een ander gezin vooraleer ze weer naar hun baasje gaan. Toeval of goed getraind?
Zoals dat gaat met dingen waar je begint op te letten: die zijn plots overal. Ik zie honden op de fiets, op een bakje achterop de scooter, tussen de benen van een man in een karretje, op het dek van een boot, in de tuin, lopend naast een fiets. Tijdens een lunchstop ga ik naar de WC en moet even wachten in de rij. Voor mij staat een vrouw met een grote zonnebril, naaldhakken, veel goud om de nek en een decolleté waar je duizelig van wordt. Ze heeft in haar hand een hondenlijn waaraan een chihuahua bungelt. Het kleine beestje lijkt zenuwachtig, maar volgens mij is dat hun natuurlijke staat. Zodra de deur opengaat dribbelt de vrouw de WC in met het mormel in haar kielzog. Dat beest gaat mee de WC in alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat is er mis met lekker ouderwets de leiband van de hond aan de tafelpoot binden? Of heeft de hond misschien een eigen stoel en ook een plaatsje in bed naast mevrouw, hoewel ik denk dat hij perfect in haar décolleté past.
Maar wellicht oordeel ik te snel en was het gewoon Chichi die erg dringend moest.