Mannenradar

Sinds kort werkt er een knappe kerel bij de bakkerij om de hoek. Ik was er op een kalm moment eens beland, we hadden wat grapjes uitgewisseld en hij had me prompt een extra croissant gegeven.
De ontmoeting was blijven nazinderen.
Vorig weekend sprak een vriend me streng toe: ‘Zou je niet eens beter wat meer werk maken van een relatie in plaats van zo veel na te denken over het leven?’ Lap, die zat. Ik krijg verschillende adviezen op dat vlak. De meest hatelijk: ‘Och manneke, dat komt op een moment dat je het het minst verwacht.’ Of nog: ‘Zo’n dingen kunt ge niet forceren, dat komt als het zover is.’ Of nog: ‘Zou’t g’eens ni proberen via internet?’ Of nog: ‘Zo’n toffe gelijk gij, hoe komt da gij nog geen lief hebt?’ Oké, dat laatste is uiteraard geen advies, maar ik geef het graag even mee.
Werk maken van een relatie. Hm. Is dat dan iets dat je kan doen? Ik dacht aan de kerel van de bakker en besloot het lot een handje te helpen. Een kaartje schrijven en bij de bakkerij bezorgen. Zo moedig zou ik nog wel kunnen zijn. Het volgende tekstje belandde op de achterkant van een postkaart:
Dag Jef
Er is een man in een bakkerij die me enkele moppen vertelde en me een tweede croissant bezorgde. Ik zou hem graag leren kennen, maar hoe pak ik dat aan?
a. blijven naar de bakker gaan, er komt wel eens een tweede gesprek van
b. een kaartje met mijn e-mail en GSM-nummer binnen steken, dan ligt de bal in zijn kamp
c. de zaak vergeten want de man in kwestie is getrouwd, heeft 35 kinderen en dus geen tijd om nieuwe mensen te leren kennen
d. zeer voorzichtig zijn, nooit mijn echt adres geven want wie weet is hij wel een freak.
e. ….
Wat zou jij doen?
groetjes
Heidi
Mét mijn GSM nummer erbij.

Het kaartje belandde in de bakkerij-postbus en op het moment dat ik het liet vallen geraakte ik in lichte paniek. “Shit! Wat heb ik nu gedaan? Krijg ik dat kaartje hier nog uit?” Neen dus. “Oh neen, nu ligt dat daar. Ik heb er niets mee te maken!”
En dan beseffen dat de teerling geworpen is en dat ik alleen nog maar kan wachten.
De volgende dag had ik nog geen reactie. Maar dat was normaal. Ik had hem een week tijd gegeven. Hij kon nog altijd zijn gaan skiën, zijn kat was overreden, hij moest een weekje niet werken, hij was ziek, hij kon niet lezen, de envelop was tussen saaie post beland die pas later zou gelezen worden,… Kortom hij had alle redenen van de wereld om niet meteen te reageren. Bovendien, als hij reageerde, dan werd alles weer wat meer realiteit. Wilde ik dat wel?
Op een zonnige dinsdagmiddag klopte de werkelijkheid aan in de vorm van een sms-je:
Ik vrees dat het juiste antwoord e. is: hij is aangenaam verrast door het kaartje maar hij is nog steeds gelukkig bij zijn vriend. Sorry! Maar je krijgt nog altijd een tweede croissant. Jef.
Toegegeven, die optie heb ik hem niet gegeven. Die was onder vriendinnen ook enkel als mop aangehaald.
Zou mijn mannenradar tijdelijk buiten dienst geweest zijn?