Eindelijk

Eindelijk.
Zo een echte, koude, witte, ijzige winter. Met nu toch al enkele dagen van die lekkere vriestemperaturen.
Eindelijk mag de slee van de zolder en mogen de ijsschaatsen uit de kelder. Echt ijs op een echte vijver en niet binnen een houten constructie op één of andere grote markt. Papa’s nemen de eeuwenoude taak op zich om de slee te trekken en een stoere draai te maken om een getuimeld kind terug op te pikken. Een mama en een papa schaatsen samen gezwind achter een buggy aan. De moemoe zit aan de kant op een deken op een stoel met lekker warme moonboots aan en een noordpoolmuts op.
Alle neuzen roepen hetzelfde: ‘lekker koud hé!’
Eindelijk verschijnen er mooie grafische beelden in anders eerder saaie voortuintjes. Mooie witte lijnen op de randen van grijze, stenen bloembakken. Repeltjes wit op kale takken. Knusse dekentjes op vensterbanken.
Eindelijk vriezen de bacteriën goed dood en zoemen er geen muggen meer rond op ongepaste seizoensmomenten.
Eindelijk ondergesneeuwde auto's, stille straten en voorbeeldige bestuurders die meer dan anders voorrang geven aan schuivende voetgangers.
Dappere driekoningen-zangers die er onder hun extra dekens helemaal echt uitzien.
Eindelijk weten we wie er voor zijn stoep veegt. Want daar is de sneeuw geruimd. Dat blijkt voor appartementsgebouwen trouwens de taak van de bewoners van het gelijkvloers te zijn. Hoera voor het luie volk van de tweede verdieping!