We weenden om wat was.
Om voorbije stromen vreugde
een stil verbond
twee handen op één buik.
We weenden om vergeten dagen
waarin minuten uren duurden
en zo vergeelde dia’s werden
in ons te groot geheugen.
Maar meer nog weenden we om wat komen zou.
Om tijden zonder elkaar waaraan we zullen wennen
zoals een woestijn aan droogte, een hart aan barsten
We keken naar wat was.
Naar een meer en wij daarnaast
we zaten en spraken woorden die onbeweeglijk
boven het water bleven zweven,
elke lettergreep geliefd.
We keken naar lichtjes in en buiten onze ogen
die deden geloven dat alles eeuwig duurt.
Maar meer nog keken we naar wat komen zou.
Naar toekomstige huizen en vreemde plaatsen
waar we wakker zullen worden, weg van elkaar.
Zo bleven we staan.
Zij aan zij.
Met bleke handpalmen als vissen op het droge.
Hoe raak je niet aan?
Ga weg.
Blijf bij me.
Zij aan zij.
Met lijven die al wegdrijven
kijken we naar wat komen zal.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Heden-verleden-toekomst , wat de toekomst ons zal brengen staat waarschijnlijk in de sterren geschreven , maar in of op welke ster , en ze staan toch zo ver , op oneindig vreemde oorden . Heidi wat heb je toch weer mooie tekstjes gemaakt , neem van me aan dat, " verleden-toekomst" , wat is geweest of wat komt , we zullen er samen trachten van te genieten
Een reactie posten