Schelpengeroddel

Vanmorgen vond ik deze drie roddelende schelpen aan mijn ontbijttafel. Ongemerkt heb ik hun gesprek genoteerd en foto’s getrokken. Ook in de ogenschijnlijk rustige natuur heerst af en toe jaloezie en achterklap.

- Heb je die schelpenfamilie gezien met hun bruine strepen?
- Tsss, geen manier zoals die publiekelijk kussen.
- En dan nog waar hun zoon bij is!
- Het gaat niet goed met de wereld.

- Oh, jongens, daar, die Sint-Jacobsschelp met zijn dikke nek. Dat loopt hier koninklijk rond te schrijden alsof hij zichzelf heeft uitgevonden.
- Ja, maar uniek is hij verre van. Ik heb mij laten vertellen dat het in het noorden van Spanje stikt van zijn soort.
- Het wordt tijd dat iemand hem dat aan het verstand brengt.

- En hebt ge die moeder al gezien met haar twee kinderen? Ik denk dat die kinderen van een andere man zijn.
- Neen, neen, ik heb gehoord dat haar man het afgestapt is.
- Zou dat daarom zijn?
- Geen idee, maar sinds ze alleen is, heeft ze die kereltjes niet meer in de hand. Die mannen kennen geen plaats en tijd. Voortdurend fikfakken, op elkaar klimmen. ’t Is geen zicht.
- En wat een lawaai dat die bijhebben! De volledige supportersploeg van FC Orka is er niets bij.

- Ssst. Dat zijn de oude wijzen, daar moet ge voorzichtig mee zijn.
- Die weten veel, die hebben den oorlog nog meegemaakt…

- Dat is toch vulgair hé, zo met uwen binnenkant te koop lopen.
- Ja, te bedenken dat er mannen zijn die daar voor vallen. Daar kan ik niet inkomen hoor.
- Ze heeft haar deur nochtans wagenwijd openstaan.
- Viezerik
- We mogen toch ook eens lachen hé.