Soep

Ik maak er een soepje van. Dat doe ik meestal met een pompoen, zo groot, wat moet ik er anders mee? Deze pompoen kwam recht van het veld, via opslagplek garage, in mijn handen terecht. Een jong exemplaar, dat ik niet te lang mocht bewaren, want de schil was nog te dun. Oudere pompoenen kan je langer bewaren, hun schil wordt ruwer en aan hun steel zakken ze een beetje in. Dit blozend oranje bolletje nam ik met veel plezier mee naar huis en ik droeg hem trots mijn keuken in. Met in mijn andere hand nog een zak en rond mijn schouders een tas en aan mijn pink een sleutelbos. Ik voelde mijn grip om het tere steeltje verslappen en één tel later plofte de pompoen op de keukentegels. Het kraakte onaangenaam, de tere schil was in twee gebarsten. Auw. En ook: aha, zo kan ik de volgende keer ook een pompoen in twee krijgen in plaats van daar onhandig met een keukenmes doorheen te wroeten.
Voor het soepje was er nog eerst pompoen-pastasaus. De beste ever (met pijnboompitjes en room en dille en look)! En de andere helft van de pompoen netjes in partjes gesneden de vriezer in. Om daar na een week weer uit te mogen, van de vrieskoude meteen in een kookpot.

Qua sauna-effect kan dat tellen. Er mocht nog wat bij in de kookpot, want zo'n jonge pompoen heeft een zachte smaak. Na een duik in mijn ijskast toverde ik een halve bio-rode biet te voorschijn, van hetzelfde veld en uit dezelfde garage. Pompoen-rode bieten soep, dat kan niet mislukken.

Een halve pompoen tegenover een halve rode biet, je zou denken dat de pompoen de overhand haalt, maar na wat mixen kreeg ik bloedrode biosoep, akelig lekker.