Ontwapenend

Avond. De bel gaat. Ik open de deur. Iemand op de stoep met een stengel in zijn hand. Ik volg de groene stengel naar boven en zie daar een pracht van een zonnebloem prijken. Een echte frisse kleur geel waar ik instant vrolijk van word. Ik kijk naar beneden en zie een plastic zakje aan de stengel hangen. Zo verkopen ze volgens mij geen zonnebloemen in de plantenzaak. Hij zal die toch niet stiekem uit één of ander tuintje meegenomen hebben? Mijn wenkbrauwen gaan vragend de hoogte in.
"Die zonnebloem riep mij, ze hing half over de dakrand van een plat dak, zo helemaal verloren en in haar eentje, niemand zag haar, ik moest ze wel redden. Snij ze af en geef ze maar snel water."
"Jamaar ze heeft toch veel wortels, als ik ze nu in een pot plant, zou ze dat overleven?"
En ja hoor, zelfs de kleine knopjes groeien verder en vouwen hun blaadjes heel voorzichtig open. Afwachtend volg ik hen, benieuwd of ze het echt zullen halen. Eerst drie blaadjes die schuchter kleur bekennen en een dag later barst de hele knop in geel vuurwerk open. Ze maken me stil, met z'n drieën aan één steel. Neergepoot in vreemde grond op een vreemde plek. Eerst zelfs nog aan de noordelijke kant van het huis verdorie. Maar hier aan de zuidkant stralen ze. Ik ken geen bloem die meer ontwapenend is!