Van op een afstand mik ik de vork in het witte bestekbakje dat ik gebruik als verzamelplaats voor af te wassen gerief. Er springt iets zwarts weg. Tiens, er hing toch niets aan die vork? Ik steek mijn neus in het bakje en deins ogenblikkelijk weer achteruit. Ik sta oog in oog met een ongenode gast: een spin van het betere kaliber. Voorzichtig werp ik een tweede blik over de rand. Wow, ze is echt groot. Met van die harige poten en een kop waar precies twee klauwen op staan. En van die heel erg aanwezige poten waar je een beetje duizelig van wordt als je ze probeert te volgen in hun beweging. Ik blaas en ze laat zich levenloos in een hoekje vallen. Het daagt me dat zij er in haar eentje nooit uit geraakt. Hoe is ze er dan in de eerste plaats in geraakt? Gelukkig dat die vork haar niet gespietst heeft. Waar zal ik ze laten? Want nooit meer afwassen is geen optie. Ik zal ze straks buiten laten, maar niet op mijn terras want dan zit ze meteen weer binnen. Aan de voordeur dus, maar da's voor later, want het is zondagochtend en ik loop nog in mijn pyjama.
Een uurtje later wandel ik met het bakje naar beneden en open de deur van de kelder, want buiten is het te koud. Ze kruipt weg onder de bovenste houten trede. Nooit meer op mijn blote voeten de kelder in, denk ik. En ook: 'dat is het leuke van september, de beestjes komen binnen een schuilplaats zoeken, de herfst is in aantocht!'
De volgende avond kom ik thuis van het werk, doe het licht aan in de gang en zie haar zitten: de langpotige schone, mooi in het midden van de witte muur naast de deur. Ik hou de deur open en blaas haar buiten, dik tegen haar zin, dat is duidelijk. De volgende ochtend ga ik naar buiten en zie ik binnen in de hoek aan de deur... een spin. Ze lijkt verdacht veel op het exemplaar dat ik al twee maal buiten zette, ik ga er van uit dat zij het weer is.
Ze kan dus door dichte deuren binnen geraken - harry spider!
Ik laat haar zitten.
Ze heeft haar punt duidelijk gemaakt.
Ze blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten