Dansende dialoog

Een feestje. De tafels staan aan de kant geschoven en de discobar bereidt zich voor op een avondje muziekgeweld. De zaal heeft er alvast zin in en ik ook. Ik ben gekomen om te dansen en ben duidelijk niet de enige. Zelfs tijdens de opwarming met kinderdisco proberen al enkele volwassenen de dansvloer uit.
Onder de dansers is er een jongen bij van een jaar of dertien. Ik zag hem binnenkomen, de zaal scannen en vrijwel meteen begon zijn lijf te bewegen. Niets acclimatiseren. Niets eerst even iets drinken. Een jas uitdoen kan nog net. Dan smijt hij zich vol overgave op de dansvloer. Het is een lust voor de ogen om naar hem te kijken. Hij danst zijn eigen dans, geen bekende bewegingen of herhalende patronen. Hij gebruikt zijn hele lichaam en gooit zich in de muziek. Geen terughoudendheid, geen notie van 'wat zullen de mensen van me denken?' of 'de hele zaal kijkt, ik zal me maar inhouden'. En toch sluit hij zich niet af, hij maakt contact met de dansende mensen om hem heen. Hij maakt imiterende bewegingen of hij wordt nagebootst. Soms maar een seconde, soms een langere dialoog in de dans. Dat zijn leuke momenten van ontmoeting samen op dezelfde muziekgolf.
Ik heb bewondering om zoveel body, zoveel vertrouwen. Het valt niet alleen mij op. Anne staat mee te kijken en wat later vraagt ze hem hoe hij dat doet, zo dansen, waarop hij zegt: 'Gewoon mijn ogen dicht doen en beginnen'.
Dat lijkt mij niet alleen op de dansvloer een waardevolle raad te zijn.