Plaatje

Aan een ronde tafel zitten vijf mannen. Stoere kerels, elk achter hun Maes Pils. Er hangt een zwaarwichtige sfeer boven de tafel. 'Wij doen dit al jaren en hebben de plicht dit nog jaren vol te houden, een zware taak rust op onze schouders.' De man die recht in mijn blikveld zit, draagt een groot brilmontuur dat duidelijk van erg goede kwaliteit is, het gaat al minstens 30 jaar mee. Hij draagt eveneens veel groeven in zijn gezicht en grijze rasta's in zijn haar. Hij kijkt rond alsof het hem niet eens zou verbazen als er plots een olifant voor zijn neus zou staan. Een blik die zegt dat hij alles al gezien heeft in het leven. Boven hem aan de muur prijkt een opgezet everzwijn: jachttrofee, slechte smaak of ter illustratie van de levende exemplaren die hier nog door de bossen dwalen? Ernaast foto's uit de oude doos. Uit de boxen schalt zondagnamiddagradio: de koers. Eén van de mannen vertelt rustig een mop die een lachsalvo ontlokt aan de stevige mannenlijven. Eén van de mannen staat op, wandelt naar deur, doet zijn jas aan en vertrekt met een korte knik. Waarschijnlijk weet iedereen dat dit zijn uur is om te gaan. Waar gaat hij heen? Dan zet de ober zich bij de ploeg. Hij draagt zijn haar gemillimeterd en heeft beide armen vol tattoo's. Hij lijkt heel anders te zijn maar wordt broederlijk rond de tafel opgenomen. He's one of the guys.
Enkele zaken vallen buiten het plaatje: Een pluchen konijn met een roos pakje en een roze hoed waar twee konijnenoren doorsteken. Het beest heeft een stoel gekregen aan de rondetafel maar kijkt door de spijlen de andere kant op. Midden op de tafel prijkt een bord met zalm en sushi... bij bier? om 15u?
Aan de tafel achter me zitten drie Thaise dames met een kleine jongen in een buggy. Ze kwetteren onverstaanbaar een heel eind weg. Eén van de dames gaat buiten onder de verwarming een sigaret roken. De andere dame haalt een schotel zalm onder de buggy vandaan. De kleine heeft een koekje met chocolade soldaat gemaakt en hangt vol tot achter zijn oren. En op dat moment zet zijn moeder hem op de schoot van één van de Maes-Pils-Bonken en zegt 'Hier vader, hou hem eens vast.' Waarop de vader onhandig het kind vasthoudt en hem wijst op het pluchen konijn dat een gek geluid maakt als je het beweegt. De chocolade-lach van het kind maakt een brug tussen de twee tafels.
Het plaatje werd verhaal, zomaar, voor mijn ogen. Ik was in mijn sas. Meer nog, ik was in 't Sas van Emmelen.