Achtergevels

Vanuit het raam in mijn keuken heb ik zicht op andere huizen. Allemaal gevels, allemaal achterkanten van huizen. Een grote verscheidenheid aan ramen, terrassen, daken en tuintjes. Als ik door de straten loop, probeer ik de achtergevel en voorgevel te verenigen, maar daar slaag ik vaak niet in. De achtergevels vertellen immers vaak een ander, meer levendig verhaal. En daar kan ik dus eindeloos naar kijken, vanuit mijn eigen huis, naar dat knusse huizenblok met in het midden allemaal tuintjes en één grote boom.
Ik ken stilaan de ritmes van mijn overburen. Hoe laat ze opstaan, hoe laat ze gaan slapen, wanneer ze tv kijken, wanneer er bezoek is. Er is een oud koppel, twee jonge gezinnen en een vrijgezel waar af en toe op zondag een extra persoon aan de ontbijttafel zit. Al hun gevels hebben een eigen klank-en lichtspel.
Het is al eens in me opgekomen om bij hen aan te bellen om eens vanuit hun kant naar de achtergevel van mijn huis te kijken. Maar dan liefst zo dat ik mezelf kan zien als ik thuis ben. Om dan te kunnen zien wat zij zien. Want ik denk vaak dat ik hen onzichtbaar kan gadeslaan, dat zij mij niet zien door het licht dat slecht valt ofzo. Zou die achtergevel dan geheimen prijsgeven waar ik zelf geen weet van heb? Iets extra's dat ik over het huis te weten kom omdat ik de achtergevel ken.
Voorlopig is het eenrichtingsverkeer. Ik kijk en verzin verhalen bij wat er zich achter gevels afspeelt.