Er was eens een meisje dat droomde van de woestijn. Ze was ooit in Tunesië geweest en had daar een glimp opgevangen van dat onbekende dier dat zijn grote lijf languit over de aarde legt. Een weldadige rust vulde haar hart en nestelde zich ongemerkt als een verlangen ergens in een hoekje van haar lichaam. Woestijnheimwee werd toen als woord geboren.
Het meisje droomde verder en af en toe voelde ze de uitgestrektheid van de woestijn door de kamers van haar hart blazen. Ze kocht een boek van woestijnen over de hele wereld. Al bladerend zwierven haar gedachten over de zandduinen en rotsformaties en ze zat in een tent en dronk thee met mannen en vrouwen en kinderen, allen met verweerde gezichten. Ooit zou ze gaan, in het echt.
En toen werd het 2010 en ze boekte een vlucht. Ze ging zichzelf enkele nachten onder de blote woestijnhemel kado geven. Daarbovenop ook nog de oudheid van Damascus en de zijden sjalen uit de soeks van Aleppo.
En net een week voor ze vertrekt, bereikt een golf van protest het land van deze oudheid en deze woestijn. De straten lopen vol met jonge mensen die ook een droom hebben, weliswaar een andere dan de hare. Jonge mensen die de uitgestrektheid van de vrijheid door hun lijf voelen razen, die voor zichzelf een ander leven wensen.
Zal het meisje haar droom even terug in haar hart opbergen? Kan de woestijn nog een jaartje langer haar heimwee voeden?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Als het hart van het meisje de uitgestrektheid van de woestijn kan ervaren, dan zal er ook voor haar droom nog genoeg plaats zijn in haar hart. De woestijn is groot genoeg om haar heimwee nog een jaartje te kunnen voeden.
en de wereld vol woestijnen, zonder verzet.
Ik hoor een schreeuw in de woestijn... tot hier.
De woestijn blijft geduldig en standvastig als ze is wachten op het meisje, die zich laat meevoeren op de actuele stroom naar een nieuw avontuur. Wie weet waar spoelt ze aan?
Een reactie posten