Pikant plezant

Voorbije zaterdagavond zat mijn huiskamer vol vrienden. Ze hadden zich op één na allemaal in dezelfde zetel verschanst, bijna op elkaars schoot en keken zo dezelfde richting uit: die van de verteller. Een kamerscherm, doeken met rozen, een lijntje met lichtjes en een vaas bloemen gaven de verteller een klein decor. Annie vertelde plezante, pikante verhalen en toverde wilde wijven, listige slangen en hitsige Juans tot leven. We werden meegevoerd naar een wereld waar de kracht van de suggestie ons nu eens deed blozen en dan weer lachsalvo’s ontlokte. Midden in de reis naar Vuurland waar een heks met last van vuur een oplossing hoopte te vinden, laste de vertelster een pauze in. Een echte cliffhanger dus.
We vielen aan op de lekkere hapjes en schonken de glazen nog eens vol voor de tweede ronde. Aan de ogen van de toeschouwers zag ik dat sommigen ver terug gingen in de tijd, naar hun kindertijd. Ze konden even ontsnappen aan het dagelijkse leven en luisteren naar de klank van woorden, kijken naar gebaren, genieten van fantasie. Zoals Els die nogal nostalgisch van aard is en het fijn vond om nog eens zelf te kunnen luisteren naar iemand die met begeestering verteld. Zij is zelf met muziek bezig, maar de combinatie van verbeelding met woorden werkte toch weer anders. Voor Willem primeerde de gezelligheid maar Andy vond dat een verteller via de symboliek in het verhaal het leven kan kaderen, paden aanwijzen die anders niet zo duidelijk zijn, of bewustwording bieden. Els plaatste de rol van vertellers op dezelfde lijn als muzikanten, kunstenaars, filmregisseurs, acteurs, theater en toneelspelers en Andy vermoedde dat vertellen ondergeschikt geworden was aan film, tv en muziek. Kristof zag het breder en toen zat onze samenleving plots vol vertellers: “Politici zijn zulke mensen, ze schotelen ons verhalen voor, metaforen om ons leven te ordenen. Godsdiensten doen dat ook. En wetenschap eigenlijk ook. De kunst doet dat ook. Leraars ook. Films ook. De televisie ook. “
Annie zette de reis van de heks verder en kwam op kruissnelheid toen ze ons tijdens het volgende verhaal inschakelde als geluidenkoor. Op het einde van de vertelavond bleek er meer te zijn geprikkeld dan onze verbeelding, namelijk ook onze tongen. We begonnen enthousiast aan een derde ronde met deze keer onze eigen verhalen. Ann had pas twee oude dames omver gereden waarop de adrenaline nog twee dagen door haar lijf had gegierd en Ruth gaf flair aan het verhaal over haar klapband. Kristof hoorde ooit een heel weekend lang een indiaan vertellen. Hij stond toen echt versteld van het gesproken woord. Voor de indiaan was het dé manier om zijn visie op de wereld door te geven. Dan wordt het vertellen van verhalen echt een kunst. Het is dan geschiedenis, filosofie, godsdienst,… alles tegelijk.
Zo rondden we af, in de late uurtjes, met onze eigen verhalen, uit het leven
gegrepen, hier en daar stevig aangedikt en opgesmukt, want vertellers,
dat zijn we uiteindelijk allemaal.

PS: Wil je Annie zelf ook wel eens versieren? Klik dan op Rozenrood in de balk rechts op het scherm.