Overflakkee

Zondags op stap, dat is altijd een beetje vakantie. Zeker als ik in het buitenland ben, op tocht doorheen het eiland Goeree-Overflakkee. Ik kijk anders rond, met meer verbazing, met vreemde ogen. Ik lees dorpen op de kaart, maak er mij een beeld bij en moet dat beeld bijstellen als ik de realiteit zie.
Ouddorp ligt aan de zee en is gericht op grote drommen zomerse toeristen, dat vertellen mij de grote geplaveide parkings in en rond het centrum (welk?) die nu grote verlatenheid tentoon spreiden. Een veel te grote zakdoek voor mijn kleine snottebel-auto. Niet alleen de parkings liggen leeg, in het hele dorp is geen animo te bespeuren. Geen mensen rond de huizen, in de huizen of tussen de huizen. Geen auto's, geen fietsers. Zondag rustdag.
In Goedereede was ik ooit eens voor een lekker diner, dus dat valt nu naast de route. Van Dirksland wil ik graag een foto van het naambord voor mijn broer (zou er een Heidisland bestaan?) en Melissant klinkt als ravissant maar valt ook naast de route want we zijn op weg naar Sommelsdijk en Middelharnis. Heerlijke namen die vlot van mijn tong rollen. We hebben een opdracht: zoek de haven van Middelharnis, daar ontmoeten we elkaar voor een diner. Op de kaart lijken die twee dorpen amper een speldenprik groot en ik denk de haven meteen te zullen spotten. Niet dus. Er staan immers huizen, kantoren en scholen in de weg. Een dorp is lang niet zo overzichtelijk als het er op de kaart uitziet. Zeker niet zo'n algemene overzichtskaart met een enkele hoofdstraat er op. We rijden lukraak doorheen de straten en we zien een mooie dreef met aan beide zijden bomen en keurige gevels. Wel jammer van die tientallen wagens die er geparkeerd zijn. Wagens? Aha, hier zitten al de mensen! We rijden verder en onze monden vallen open van verbazing. In groepjes van twee, drie, vier, vijf stromen de mensen uit hun huizen. Feestelijke uitgedoste stellen spoeden zich langs de voetpaden. Waarheen gaan ze? Is hier een feest gaande? Wij zijn stomverbaasd bij het zien van zoveel drukte en zetten de auto aan de kant. Hier willen we het fijne van weten en even voel ik mij een ontdekkingsreiziger. We mengen ons tussen het volk en kijken onze ogen uit. Als het een feest is, is het een droevig feest want bijna iedereen is in het zwart. We ontdekken dat ze naar een kerk wandelen, een lage, die amper opvalt tussen de huizen. De vrouwen dragen zonder uitzondering allemaal een hoed. Hoedenmaker in Sommelsdijk, dat moet opbrengen. We zien vrouwen die enkele meters voor de kerk hun hoed uit een plastic zak toveren, schichtig om zich heen kijken en hem met een snel gebaar op hun hoofd planten. Om hem na enkele meters aan de ingang van de kerk weer aan de haak te hangen, naast de jas van hun man.
De groepjes blijven toestromen, tientallen mensen van alle leeftijden, waar hielden die zich allemaal schuil? Geen wonder dat de straten leeg waren, zij waren zich allemaal aan het optutten! Ik ben intussen zo nieuwsgierig geworden dat ik een jong stel aanspreek. Waar gaan zij naartoe? Is er een feest aan de gang? De vrouw antwoordt dat zij naar de kerk gaan, de gereformeerde kerk. Dat doen ze elke zondag, twee keer. Een keer om half tien en een keer om half zes. De gereformeerde kerk is groot op het eiland. Wij verbazen ons over dat grote aantal waarop zij ons vraagt waar wij dan wel vandaan komen. Uit het verre België, het volledige uur rijden hiervandaan, waar we zo'n grote volkstoeloop naar de kerk absoluut niet kennen. Het komt ons vreemd over en strikt en beklemmend, maar het trekt ons ook. Jammer van onze strandwandel-outfit die ons weerhoudt binnen te gaan en een dienst bij te wonen. Bovendien hebben we een missie, dineren aan de haven, die we nog steeds niet gevonden hebben.