Venijnig beest

Kijken naar vuiligheid. Er bestaan leukere dingen om te doen. Een vuilnisbelt, schoorstenen vol roet en zwarte rook, ingewanden van beesten, de groenafvalzak die na twee weken tot leven is gekomen in je keuken, een verstopt afvoerputje vol haren en slijmerige brokken, een zakdoek waarin korsten van drie maanden oud zitten,... Zie je het voor je?
Maar het is niet die vuiligheid waar ik het wil over hebben, deze vuiligheid die buiten mij ligt. Ik wil het hebben over de vuiligheid aan de binnenkant, de minder propere kanten van mezelf. Waarbij ik niet spreek over tanden poetsen, douchen, schone kleren aandoen of mijn oren uitkuisen. Ik heb het over de minder propere kanten van mijn karakter. Over die donkere plekken waar ik graag in een grote boog omheen wandel. Waarbij het simpele truukje 'als ik mijn ogen dicht doe en er niet naar kijk, dan zijn ze er niet', niet blijkt te werken. Want dan hoopt de vuiligheid op en komt door de kieren en de spleten naar boven. Het blijft beuken en desnoods komt het er in gulpen uit. Het vraagt behoorlijk stevige benen om de gepantserde poort te openen en het recht in de ogen te kijken. Het venijnige beest met rode ogen die vuur spuwen en scherpe klauwen die wild om zich heen slaan en een gore bek waarmee het het liefst van al in zijn eigen staart bijt. Het beest dat gefrustreerd is, sarcastisch is en woedend tekeer gaat. Al deze vuiligheid openleggen vraagt een hoop moed. Maar als ik dan zie hoe het aan kracht verliest als het wordt blootgesteld aan daglicht, dan is er nog hoop voor mij.
En voor jou wellicht ook.
Geen betere tijd voor een nadere kennismaking met dat beest dan deze tijd van vasten en zuiveren.
Dan zijn we met z'n allen weer een pak frisser als de lente er is.