Treintijd

Op het vertrek-bord in het Centraal Station van Antwerpen zie ik rode cijfers staan achter mijn bestemming. Dat betekent vertraging, maar hoeveel precies? Ik wandel dichterbij en lees: 26 minuten. En ik ben 10 minuten te vroeg. Dat zijn dan nog de volle 36 minuten wachten! In eerste instantie voel ik me helemaal kwaad worden. Leve het openbaar vervoer! Hier sta ik dan, nog een dik half uur met mijn vingers te draaien. Hoe is dat nu mogelijk, met de auto was ik er al lang geweest.
Ik dwaal wat door het station en beland buiten, aan de ingang van de zoo. Ik kijk en kijk nog eens en dan zie ik plots hoe mooi die ingang van de zoo is. Felix Leo, Felix Tigris staat er in gouden letters. Mijn kwaadheid ebt weg en ik bedenk me hoe heerlijk het is om een dik half uur extra te hebben om het Station met frisse ogen te bekijken. Op het stationsplein de toerist uithangen vind ik echter te link, stel dat er weer wat verandert met de treinuren. Ik moet binnen zijn zodat ik af en toe de borden kan checken.
Op het gelijkvloers ontdek ik een press-shop met een super gevarieerd aanbod van tijdschriften die allemaal roepen om gekocht te worden. Ik bestudeer uitgebreid de rekken, geniet van al de mooie covers en verbaas me over de hoeveelheid vakliteratuur op gebied van photoshop, fotografie en kunst. Intussen kondigt de stationstem nog eens aan dat de trein naar Amsterdam een vertraging heeft van 25 minuten. Verderop lonkt de Delifrance waar ik een chocoladebroodje koop. Het ideale tussendoortje. Op weg naar buiten hoor ik een vrouw iets over deca-koffie zeggen, waarop ik me omdraai en een koffie verkeerd bestel, een deca. De barvrouw vraagt of ik even tijd heb, want een deca moet door een filter lopen. Ja hoor, alle tijd van de wereld, dat is het fijne als je trein vertraging heeft. Ze moet lachen. Dit lijkt wel vakantie. Op mijn gemak roer ik de suiker door de koffie, grijp nog een servietje mee om rond de hete tas te draaien en wandel gezwind richting perron. Dan zit ik daar alvast tijdig en kan ik nog rustig mijn koffie drinken.
Vanop de bovenste roltrap zie ik echter in de diepte een trein klaarstaan waarvan ik instant weet: 'dat is hem, dat is mijn trein.' Ook al is die 10 minuten vroeger dan de vertraging aankondigde en ook al heeft de stationstem dit niet gemeld. Adrenaline schiet door mijn hele lijf. Die trein wil ik niet missen, ik moet en zal op die trein zitten. Daar ga ik, de roltrap af, die uiteraard geen meter sneller gaat, ook al zou ik dat willen. Aan m'n ene schouder hangt een zware logeertas, onder m'n andere arm klem ik mijn handtas ongemakkelijk tegen mijn lijf - dat korte bandje schuift altijd van mijn schouder - en dan heb ik ook nog een kop hete koffie in mijn hand. Terwijl ik de trap afjakker, sproeit de koffie over de treden en focust mijn hele lijf zich op het perron en de trein. Ik wil signalen opvangen over mijn kans om de trein nog te halen. Dat ziet er niet goed uit. Ik hoor een onheilspellend fluitje dat 'vertrek' betekent. Ik zie dat het perron bijna leeg is en dat de deuren van de trein openstaan, maar er is geen passage meer. Het is vanalles tegelijk: ik wil en moet en zal die trein hebben. Ik wil en moet en zal mijn evenwicht bewaren. Ik wil en zal mijn koffie redden. De roltrap haalt intussen gekke manoeuvers uit, er zit ineens een gewoon recht stuk tussen, en de roltrap die me nog een verdieping lager moet brengen, heeft zich verstopt. Op de een of andere manier ben ik toch op het juiste perron beland en nader ik op enkele meters mijn doel. Ik geloof mijn ogen niet. Ik hoor weer dat vertrek-fluitje, het hele perron is leeg en de deuren staan uitnodigend open. Uit ervaring weet ik dat dat op 1 seconde helemaal kan veranderen: deuren die voor je neus dichtschuiven waardoor je niet 1 seconde later maar 1 uur later op je bestemming zal zijn. Wonderbaarlijk maar waar: ik stap ogenschijnlijk kalm de trein op, doe een coupedeur open en zet me op een vrije zetel. Ik heb het gehaald! Ik tril wel bijna van mijn zetel, maar ik ben er. De adrenaline jaagt nog steeds door mijn lijf, waardoor ook mijn hand te erg trilt om van mijn koffie te kunnen drinken, maar ik heb een uur om te bekomen.
De wurggreep van de tijd: eerst had ik alle tijd van de wereld en dan gleed die als zand door mijn vingers. Time was playing a tric with me.